Po smerti muža ja popała v depresiju. Raptom stałosie tak, što ja vže ničoho ne musiła robiti. Ne treba było jti do špitala, ne treba było varyti rosołkuv cy inšych rečy, naveť ustavati mniê ne chotiêłosie, odiahatisie tože, ani myti hołovy čy pryčesuvatisie. Odkryvała ja…
Ostatni zimy v Čechiji byli preč nikudyšni. Možlivo, de-nebuď u horach, u čeśkich Karkonošach, čas od času byvav i sniêh, i moroz. Ale v nas, na lohko pofałdovanuj rumnini v seredini krajiny („vojevôdstvo”, u kotorum znachoditsie naša vjoska, tak i nazyvajetsie: Středočeský kraj), za deseť…
Po jakoumsia czasi Oleksiej skazaŭ: – Dawaj lażemo, jakoś nezruczno sidieti. – Oj, a mnije szcze ne można. – To ne budem rozdziahatisia, tak poleżymo odne pry druhuom. Oleksiej liuoh na pleczy, a wona bokom, położyła hołoŭ na joho ruku. Roskazowała sztoś pro swoje studia….
Čuť ne vse, koli ja podumaju pro škołu, čy to svoju, čy to svojich diti, zhadujetsie mniê na puv žartôvna opinija, kotoru ja koliś deś pročytav, ale autora opiniji ne zapometav abo zabyvsie napreč. Vona zvučała bôlš-menš tak: Škoła okazujetsie najbôlš efektyvna v tych vypadkach,…
Pohoworyli, napilisia wody z kuboczkoŭ i reszyli projtisia. Christina skazała, szto lubit mnuoho choditi. Oleksiej spytaŭ: – Chrystinko, a może pujdemo do restauracji u Słotwinkomu Parkowi, aż pry Staruoj Dorozi. Tam uhoszczajut peczanymi bananami, najlepszymi u Puolszczy. – To idem. Bude czas pohoworyti. Szli ne…
Odnoji noczi Oleksiej ne muoh zasnuti. W piżami sieŭ na kanapi, okryŭsia sukonnoju płachtoju i ŭkluczyŭ telewizor. Tam jakraz była ezoteryczna prohrama. Lude zwonili do astrolożki Saturnii. Joho ŭdiwiło, jak mnouho można doznatisia po czisle rożdienija. Na kunci prohramy woruożka skazała: – Obaczymosia za tyżdeń…
Jak mniê było liêt šêsť, u mene była gvjazda, z kotoroju odnoho Ruzdva ja pujšov koladovati do našoji vjoski. Siêtu „ditiaču” gvjazdu zrobiv mniê tato, pobačyvšy, jak mene zacikaviła „dorosła” gvjazda koladnikôv, kotory pryjšli koladovati na našu koloniju poperednioho Ruzdva. Choť moja gvjazda i była…
Probudiłasie ja deś u pjať hodin (što mniê zdarajetsie velmi rêdko), vymučana snom. Sniłosie mniê jakojeś zovsiêm čužoje ditia, kotore čêplałosie mene neviď-čom. A to za ruku tiahnuło i čohoś domahałosie, a koli ja zabrała ruku, to ditia siêło na pudłohu i stało čêplatisie mojeji…
Horst i Inga mieli dwuch synuow na frontowi. Odin zhinuw deś na Biełarusi oseniu 1942, a druhi propaw pod Stalinhradom wesnoju 1943. Po smerti druhoho syna Inga stałasia wredna. Kryczała za byle szto, a buwało toże, że misku z jedłom na zemlu skinuła, bo za…
– To synowa upekła narouczno wam. – Spasibo. Jak wasze imje? – Chrystina. – Chrystino, jak to stałosia, szto takaja chorosza żenszczyna zajmajetsia… – tut Oleksiej zamoŭk, poniaŭ szto woun czut’ ne skazaŭ sztoś durnoje. – Pilnuje małyje dieti. – Nu tak. – To moja…
Stowarzyszenie Dziennikarzy Białoruskich.
15-959 Białystok, ul. Zamenhofa 27
E-mail: redakcja@czasopis.pl
Tel. (+48) 502 661 316
W celu zaprenumerowania czasopisma w wersji papierowej należy odpowiednio do liczby zamawianych egzemplarzy i okresu prenumeraty wpłacić wielokrotność 5 zł (w cenie zawarty jest już koszt wysyłki) na rachunek wydawcy – Stowarzyszenia Dziennikarzy Białoruskich w Banku PEKAO S.A.:
30 1240 5211 1111 0000 4928 9343
W tytule operacji bankowej należy podać dokładny adres, na który ma być wysyłany „Cz”.
