– Lido, Lido! – poklikała Lidu susiêdka. – Ty čuła? U Pavłovych syn umer…

– O! – skazała do jijiê šeptucha, koli vona perestupiła poroh. – Z velikoju bidoju ty pryjšła do mene. Marta hłuboko jôj pokłoniłasie. – Z velmi velikoju, – skazała, vytiahajučy torbočku z motankoju i pirom. Chotiêła vytiahnuti i toje, čym zbirałasie zapłatiti, ale staraja zamachała…

Ne znaju, što z siêtoho vyjde: musit, ničoho dobroho na samy kuneć, jak to naohuł byvaje z usiêm, što maje choť ščôpoť čohoś spôlnoho z nečystoju siłoju. Zakônčyvšy cykl rozkazuv „Ne može byti!”, ja vže dumała, što ničoho inšoho ne napišu, bo vsio, što chotiêła…

Тварь ли я дрожащая или право имею… (Ф.М. Достоевский)  – Ja svoju mamu pometaju słabo,  – tichim hołosom načała rozkazuvati Lila.  – Dobre, što maju para zdymkuv, to choč znaju, jak vyhladała. Ale rozkažu tobiê jeji historyju, to može takim sposobom pameť ob jôj ostanetsie…

Lepi lubiti j stratiti lubov, Čym ne lubiti preč nikoli. Alfred Tennyson Zo svojoju Veronikoju ja poznakomivsie v Prazi. To byli siêmdesiaty liêta. Ja praciovav jak instruktor nauki jazdy, pryšykovuvav ludi do egzaminuv na pravojazdu. Pomniu jak diś, odnoho razu siêła do mojeji taksôvki jasnovołosa…

Starosť ne oboroniaje od lubovi. Ale lubov do pevnoji miêry oboroniaje od starosti. Anaïs Nin Zaprosiła mene koležanka na para dion do sebe na sioło v Kleščeluvśkuj gmini. Vona tak napravdu žyve na koloniji, de vony razom zo svojim čołoviêkom trymajut agroturystyčnu sidlibu, ale od…

Počynaju pisati novy cykl rozkazuv. Ne znaju, jak dovho dam rady. Nazbirała trochu historyjuv od ludi, kotory zhodilisie pohovoryti zo mnoju pro svoje žycie. Trudno takich znajti, bo bôlšosti našych ludi zdajetsie, što jich žycie nikomu ne cikave, tomu što vono nibyto było zusiêm zvyčajne,…

U kviêtniovi sioholita zjaviłasie nova proza Haliny Maksymiuk – «Słova na viêtrovi». To vže jeji tretia knižka, napisana po-pudlaśki. U 2019 roci vona opublikovała «Biêlśk, Knorozy, Ploski (i inšy vjoski)» i «Môj čeśki film» (tôlko vydanie elektronične). Aleksander Maksymiuk hovoryt z autorkoju kilka dion pered…

Katia płakała narêčučy. Sidiêła v kutočku na chati, pudtiahnuvšy nohi pud sebe, i davała volu slozam. Jeji kruhły ščoki počyrvonieli i pudpuchli od tertia rukami, tekło jôj z nosa, rukavy kofty byli zusiêm mokry. Zmerkało, u chati nikoho ne było, baťki pujšli vpravlatisie. Vona čuła,…

Była nediêla, tepło, kob ne skazati, što horačo, i linivo, počavsie lipeń. Bzyčali muchi, sonečko šče stojało vysoko, skôlś zdaleka donosivsie kryk diti, ale naohuł ludi čuti ne było, ciêło sioło jakby zasnuło. Ustyna sidiêła v tiniočku, na łavci pered chatoju, i oddychała. Simja pryjiêchała…