Аўтар: Tamara Bołdak-Janowska

Dilthey: „Sztuka i filozofia najmniej łączą jednostki ze sobą, funkcja bowiem, która pełni artysta czy filozof, nie jest obciążona żadną życiową zależnością”. Tak, to jest wolność i waga światowa. Dilthey zarazem zauważył wiele lat temu, i tak samo Kartezjusz, że dyskusję, namysł, istotną rozmowę zaczyna…

Sądzę, że z form prozatorskich jedynie zapiski, dzienniki, jeszcze mają sens. Może też baśnie. Krótkie i o rzeczywistości. Trudno tu o manipulację, bo jedno i drugie musi zawierać prawdę życia, musi być szczere. Jak poezja. Nie ma mowy o autocenzurze. Oczywiście cenzura może zadziałać z…

Mam wszystkiego dosyć. Gdyby prowadzono mnie pod ostateczny prysznic, byłoby mi to obojętne. Za chwilę umrę? No i niech. Mamy straszne, męczące, nieludzkie czasy. Bella ciao, bella ciao, bella ciao, ciao ciao… Nastawiam tę piękną pieśń antyfaszystów w wykonaniu Bregovicia i jego zespołu. I znowu…

Drzemka. Pierwszy raz widzę gołębie, które śpią, drzemią w biały dzień na brzegu Łyny. Przysiadłam na chwilę na ławce, na bulwarze na Łyną. Objadły się, czy co? Pióra luźno. Skrzydła ukazują pachy. Powieka dźwiga się powoli. Półotwarte oko. Oko zamknięte. Oko z połyskiem, ze szparką,…

Idea Boga porządkuje myślenie. W Bogu nie może być emocji, bo emocje nie zaczepiają się w żadnej idei i zwykle są nieszlachetne, czy też raczej nieszlachetnie nieopanowane. Trudno nawet pomyśleć czy wymyślić emocjonalnego Boga, na przykład rozwścieczonego z powodu telewizyjnych wiadomości i rażącego piorunem w…

Ktoś musi poprosić o to, o co dawno, dawno temu prosił Seneka: „Kochaj za mnie”. Bo to piękne żywe słowa, niosące olbrzymią treść, ogromne uzupełnienie, aż do dziś i na jutro. Słowa są europejskie. Nie? Jesteśmy Europejczykami. Nie? Ja proszę: kochaj za mnie. Kochaj za…

Osobowość wyraża się w języku ojczystym. Tak twierdzi między innymi Ernst Cassirer. A kto by nie twierdził. W książce „Esej o człowieku” mówi o utracie osobowości w stanie afazji – człowiek może odzyskać mowę, ale nie w pełni, bo bez możliwości abstrakcyjnego myślenia, bez symboli,…

Kolejna to moja mowa pożegnalna. Może coś warta. Od plastyczki Ewy Pohlke otrzymuję prośbę, abym zerknęła za wiersze Natalii Haławacz i abym przywróciła jej sens życia czy też podtrzymała na duchu, żebym coś napisała o jej wierszach. Dobrze. Nie dopytuje się, dlaczego mam przywracać i…