Rozmowa Tamary BeJot i Tola Szaleńczyka o sękach BeJot: Wybudziły mnie słowa „prosto od Boga”, w środku nocy, i rano, za wcześnie, a była to śpiewana basem rymowanka:  Każdy sęk to mój urwany tobie jęk. I przez cały dzień widzę same sęki. Na chodniku nagle…

Tolo: A nie doczepiają do nóg hulajnóg? To tak, jakby smartfony doczepili. Już nie ma kroków. BeJot: No tak. Kroki nam upadły. A ja tu mówię o chatkach i chodzeniu. Na szczęście nie wszystkim maszyna zastąpiła kroki. A Federic Gros tak pisze o Thoreau, momentami…

My sami budowaliśmy sobie domy, to znaczy chaty, niewielkie, żeby łatwo można było ogrzać się zimą. To były drewniane miłe chaty. Jakoś bliskie każdemu, kto do nich wstąpił. Dla nas silenie się na wypimpszczone wille było nonsensem, bo zabierało życie, siły, bo trzeba było te…

BeJot: Pomodlimy się? Zmówisz naszą wieczernię i dwanaście razy Hospodi pomiłuj? W ruce Twoji, Hospodi Iisusie Chrystie, Boże moj, predaju duch moj, ty że mia błogosławi, ty mia pomiłuj i żywot wiecznyj daruj mi. Amin. A jeszcze ja ci przeczytam moją krótką sztukę pt. „Decyzja”:…

BeJot: Porozmawiamy o niczym? Może zacznijmy od koguta. Wskoczył na płot, wypiął pierś i darł się podskakując: Kurdesz, kurdesz, kurdesz nad kurdeszami! Taki był z niego kurdesz, że wszystkie kury zamarły, gdzie która stała. Nawet kąpiąca się w piachu zastygła na boku i była podobna…

BeJot: Ciężko być starym człowiekiem. Jednak coś człowieka cieszy. Dzień. Bo jest (jasny czy ciemny). Ranek, bo się obudzisz (rankiem zawsze jaśniej, nawet jak ciemno; chociaż przez chwilę błyśnie ząb nieba i ząb umysłu). Nagle nabierają znaczenia zwykłe słowa, które kiedyś denerwowały, bo banalne: niczym…

BeJot: Porozmawiajmy o świętości. Co jest u człowieka święte? Tyle się mówi o świętości życia i robi się wojny. Pospolitego mordercę uwolnić od kary śmierci to tak, to przecież to nasz cywilizowany czyn, i robi się wojny? Tyle słów o pokoju w chrześcijaństwie, błagamy Boga…

Nadajeło hawaryć pra niszto. Prajszła maja biełaruskaść. Jana niszto. Chaj nichto ni każa, szto jana trywaja. Trywaja dzieś ǔ jakichś kutkach. Kutki heta kutki. Tam ciemra. Jich mało chto baczyć. I los zmianiajacca u niszto. O jedenastej w nocy ktoś nam podpalił piętro. Płonęły opony…

– Gdie wasz otiec? – Mat’ zdies’ rabotajet, otiec ostałsa, wojujet możet byt’, i niczego o niom nie znajem. – Zdies’ choroszo? – Da, zdies’ nie strielajut i tolko potomu choroszo. – Tolko potomu? – Da, a eto mało? Eto mnogo, eto wsio dla żyzni….

W przychodni piękna Białorusinka, błękitne oczy, jasne jak u mojej matki – tak jasne, że jak wycięte z najpogodniejszego nieba. Adkul wy? Z Grodna. Daǔno uże ǔ Polszczy żywu. – Dziakuj za dobruju maładuju ruku, lahczej było iści. Biełaruskija błakitnyja woczy i biełaruskija wałasy –…