Autobus z Klenik do Hajnuvki v 1970-ch liêtach jiêchav minut trydceť. Od Klenik do Zbuča byv bruk, a v Zbučovi autobuv ujizdžav na asfaltôvku Biêlśk-Hajnuvka. Mižy Klenikami i Hajnuvkoju autobus miêv pjať abo šêsť prystankuv
To był maj, pachniała Saska Kępa / Szalonym, zielonym bzem – spivała Maryla Rodowicz u radivi kirovcy autobusa, kotorym my, dvadceť učenikôv škoły v Horodčyni i jeji dyrektorka pani Renia, voročalisie dochaty z vyciečki do Varšavy…
„Baćkaŭščyna koleru ziamli” pačynajecca minornaj refleksijaj pra nieprysutnaść „Čornaj Rusi” i „čarnarusaŭ”, to bok ziamli i ziemlakoŭ aŭtarki, u „štodzionnaj śviadomaści”. …biełarusy Padlašša, jakija ŭ bolšaści źjaŭlajucca pravasłaŭnymi pa vieravyznańni, niahledziačy na značny ŭkład biełarusaŭ-katolikaŭ u nacyjanalny ruch, nie pryznajuć ich da kanca za „svaich”…
Stare miał dżinsy, starą koszulę W dziurawych kamaszach szedł Z odwagą w sercu, z dumą na twarzy Czy dobrze było czy źle Czy dobrze było czy źle Gdzie świat szeroki, droga daleka Pod dachem utkanym z gwiazd Księżyc mu kumplem, głód był kolegą Tak przewędrował…
Z Viktorom Stachvijukom (druhi varyjant napisania joho nazviska po-pudlaśki: Stachvjuk) ja znakomy 35 liêt. My poznakomilisie na zychodi komunistyčnoji epochi, koli vôn z simjoju vernuvsie na Pudlaše z hłubiny Pôlščy i energično vstupiv u burlivy nôrt biłoruśkoho hromadśko-polityčnoho žytia toho času. Najbôlš bliźko my pasupracoŭničali…
Liêt pjať nazad, pišučy v Časopisi pro knižku Hanny Kondratiuk Па Прыпяці па Нобель i naohuł chvalačy jijiê, ja zaodno pokrytykovav autorku za jeji „subjektyvnu marginalnosť” u vybory temy, movy i ortografiji vydania. Kažučy navproščki, ja tohdy napisav, što knižku pro ukrajinśkie Poliêsie, napisanu po-biłoruśki…
Morza szum, ptaków śpiew Złota plaża pośród drzew Wszystko to w letnie dni Przypomina ciebie mi Przypomina ciebie mi Sia-la-la-la-la-la-la-la-la-la Sia-la-la-la-la-la-la-la-la-la (Czerwone Gitary, Historia jednej znajomości, 1966) Uže ne pryhanu, jaki byv peršy film, kotory mniê dovełosie pohlediêti v svojôm žyci. Ale pomnitsie, što siête…
Skônčyvšy cykl uspominuv z ditinstva „Trava zabytia”, ja podumav, što teper trochu oddychnu od Czasopisa i voźmu sobiê dovžêjšy pereryv u pisani po-svojomu. Nu bo pro hramatyku i pravopis pudlaśkoji movy ja vže napisav faktyčno vsio, što treba dla tych, chto b chotiêv navčytisie pisati…
Гэты фельетон з’яўляецца скарочанай версіяй доўгага допісу аўтара ў Фейсбуку. Выклікаў ён пэўную дыскусію чытачоў. Напрыканцы прыводзім некаторыя каментары. Я выслухаў з запісу перадачу «Пад знакам Пагоні» на Радыё Беласток, у якой журналіст Міхал Сьцепанюк размаўляе з дырэктарам ліцэя Андрэем Сьцепанюком пра незвычайнае здарэньне ў…
Mało chto diś, musit, viêdaje, što v majovi 1918 roku Sekretaryjat Rady Biłoruśkoji Narodnoji Respubliki (tak zvavsie urad toji efemeryčnoji i korotkotryvałoji deržavy) postanoviv finansovati vydavanie gazet u kilkoch biłoruśkich miêstach, i sered tych miêstuv byv Pinśk na Poliêsi zo spicijalnoju pôznakoju v postanovi, što…
Stowarzyszenie Dziennikarzy Białoruskich.
15-959 Białystok, ul. Zamenhofa 27
E-mail: redakcja@czasopis.pl
Tel. (+48) 502 661 316
W celu zaprenumerowania czasopisma w wersji papierowej należy odpowiednio do liczby zamawianych egzemplarzy i okresu prenumeraty wpłacić wielokrotność 9 zł (w cenie zawarty jest już koszt wysyłki) na rachunek wydawcy – Stowarzyszenia Dziennikarzy Białoruskich w Banku PEKAO S.A.:
30 1240 5211 1111 0000 4928 9343
W tytule operacji bankowej należy podać dokładny adres, na który ma być wysyłany „Cz”.
