Аўтар: Halina Maksimjuk

Diś mniê kiepśko spałosie. Naš kôt Filipok pryvałandavsie do spalni i bruškovav čuť ne połovinu nočy. I vsio jomu ne pasovało, to łaziv siudy-tudy, to doptav mene i muža, to skakav na pudokonnik abo na šafu… Muž ono poburčav –  to ž ty sama siêtoho…

Sidžu ja sobiê na tarasi, popivaju kavu i tiêšusie, što vže pryjšła moja najbôlš lubima pora roku — vesna. U mene kviêtki načynajut cvisti velmi rano. Ja jich ponasadžuvała tak, kob vony cvili od ranioji vesny až do pôznioji oseni. U Biłostoku, de my žyli…

Moja knižka „Biêlśk, Knorozy, Ploski (i inšy vjoski)” vyjšła vo vtorok. Ania, sestra, zabrała jijiê z drukarni i posłała mnie para zdymok. Jak mnie chotiêłosie vziati knižku do ruk, pohładiti, poohladati, polistati… Odnak ja musiła ždati do nediêli, 17 lutoho. Dovho. Ale čas proletiêv chutko,…

Učora dobre popadav sniêh, diś moroz, sonečko, i vsiudy ležat sniêžny zmity. Filipek, naš menšy kôt, šaliêje na dvorê. Za stinoju v susiêda brešut i jenčat sobaki, što až hołova tryščyt. Paveł pojiêchav do praci samochodom, i ja naveť ne mohu pojiêchati do susiêdnioji vjoski…

Pryjšła ja z posidiênok od našoji susiêdki i mojoji čeśkoji podruhi Evy, i my z Vaniom stali vspominati, kôlko to vže my miêli susiêduv u Čechiji, i jakich. Nazbirałosie jich trochu za dvadceť liêt, oj tak… Japonka na balkoni i odin złôsny ubek Našy peršy…

Disiaka ja chodiła zo svojim Vaniom po sklepi i divovałasie, što vže povno sviatočnych ozdobuv, lampočok, słodyčy. Na počatku listopada siejoho šče ne było. Čechi počali šykovatisie do Ruzdva. Nu tak, ostałosie ono puvtora miêsecia… Chutko naša hulicia rozsviêtitsie kolorovymi lampočkami, čuť ne v kažnum oknovi zapalitsie svicen. Jdou Vanoce…

Pjatoho lipenia 1998 roku naša simja – ja, Vania, Paveł, Igor i sobaka Samuił (Sammy) – pryletiła na lotnisko Ruzyně v Prazi. Pomniu, što tohdy svitiło sonečko i padav došč. Časom i takaja pohoda byvaje. Ale poka do toho…