Аўтар: Jan Maksimiuk

  Deseť liêt tomu, u 2011 roci, ja provjôv svôj liêtni urlop na Pudlašy, pryjiêchavšy z žonkoju i dočkoju z Prahi na ciêły lipeń. Žyli my v Biêlśku, u žônčynych baťkôv, de załožyli sobiê stału „bazu”, ale dosyć často kursovali mižy Biêlśkom i Biłostokom, de…

Môj lachuvśki diêd Ivan urodivsie v 1898 roci, a pomer u 1979. Vôn prožyv 80 liêt faktyčno v odnôm miêsti, u Lachach, ale za svoje žycie pominiav deržavu i deržavnu vładu, musit, razôv pjať abo šêsť. Diêd urodivsie v carśkuj Rosiji i žyv u jôj…

Koli b poličyti vsiê domy, chlivy i kłuniê, kotory my postavili za svoje žycie, to jich chvatiło b prynajmi na try takije vjoski, jak našy Lachi. Tak mniê skazali liêtom 1987 roku dva majstrê z Lachôv, Ziêniuv Ivan i môj baťko, Machnôv Vołodia. Liêtom 1987…

Na počatku 2011 roku napisała mniê Asia (Joanna) Stelmašuk, kotora same zakônčyła Teatralnu akademiju v Biłostoku, i zapytałasie, čy ja ne môh by perekłasti „Kazku pro kałynovu sopiłku” ukrajinśkoji piśmennici Oksany Zabužki. Asia chotiêła na pudstavi siêtoho tekstu pudhotoviti spektakl-monodramu dla Sceny Ščyty – teatralnoji…

U Klenikach ja byvaju teper nečasto. A koli i byvaju, to naohuł ne v samôm seliê, a na mohiłkach, kotory znachodiatsie kilometer od joho, pry dorozi z Klenik do Horodčyna. U Klenikach, de vrodiłasie moja mama, koliś, u tôm časi, pro jaki ja ode pišu,…

Ostatni zimy v Čechiji byli preč nikudyšni. Možlivo, de-nebuď u horach, u čeśkich Karkonošach, čas od času byvav i sniêh, i moroz. Ale v nas, na lohko pofałdovanuj rumnini v seredini krajiny („vojevôdstvo”, u kotorum znachoditsie naša vjoska, tak i nazyvajetsie: Středočeský kraj), za deseť…

Čuť ne vse, koli ja podumaju pro škołu, čy to svoju, čy to svojich diti, zhadujetsie mniê na puv žartôvna opinija, kotoru ja koliś deś pročytav, ale autora opiniji ne zapometav abo zabyvsie napreč. Vona zvučała bôlš-menš tak: Škoła okazujetsie najbôlš efektyvna v tych vypadkach,…

Jak mniê było liêt šêsť, u mene była gvjazda, z kotoroju odnoho Ruzdva ja pujšov koladovati do našoji vjoski. Siêtu „ditiaču” gvjazdu zrobiv mniê tato, pobačyvšy, jak mene zacikaviła „dorosła” gvjazda koladnikôv, kotory pryjšli koladovati na našu koloniju poperednioho Ruzdva. Choť moja gvjazda i była…

– To synowa upekła narouczno wam. – Spasibo. Jak wasze imje? – Chrystina. – Chrystino, jak to stałosia, szto takaja chorosza żenszczyna zajmajetsia… – tut Oleksiej zamoŭk, poniaŭ szto woun czut’ ne skazaŭ sztoś durnoje. – Pilnuje małyje dieti. – Nu tak. – To moja…