Była nediêla, tepło, kob ne skazati, što horačo, i linivo, počavsie lipeń. Bzyčali muchi, sonečko šče stojało vysoko, skôlś zdaleka donosivsie kryk diti, ale naohuł ludi čuti ne było, ciêło sioło jakby zasnuło. Ustyna sidiêła v tiniočku, na łavci pered chatoju, i oddychała. Simja pryjiêchała…

Čerez ciêłe ditinstvo ja miêła vse odnoho diêda, Ivana. Velmi zajzdrostiła diêtiam, kotory miêli dvoch didôv i dvoch babôv. U mene byli baby Aleksandra i Jaryna, i ja čas od času dopytuvałasie v mamy, de podiêvsie môj druhi diêd. Mama mniê rozkazuvała, što jeji tato,…

…Kob chtoś mniê skazav, koli ja była mnôho mołodša, što po simdesiatci tože možna zakochatisie i prožyti lubov, to ja, musit, ono b popukałasie v hołov i rozsmijałasie. U takôm viêkovi to lude pro smerť uže dumajut, a ne zakochujutsie, koliś dumałosie mniê… Zo svojim…

Po smerti muža ja popała v depresiju. Raptom stałosie tak, što ja vže ničoho ne musiła robiti. Ne treba było jti do špitala, ne treba było varyti rosołkuv cy inšych rečy, naveť ustavati mniê ne chotiêłosie, odiahatisie tože, ani myti hołovy čy pryčesuvatisie. Odkryvała ja…

Probudiłasie ja deś u pjať hodin (što mniê zdarajetsie velmi rêdko), vymučana snom. Sniłosie mniê jakojeś zovsiêm čužoje ditia, kotore čêplałosie mene neviď-čom. A to za ruku tiahnuło i čohoś domahałosie, a koli ja zabrała ruku, to ditia siêło na pudłohu i stało čêplatisie mojeji…

I tohdy, jakby vsioho było zamało, začalisie problemy z robotoju… Môj šef prodav svôj sklep z konfiskovanymi tovarami i vyjichav praciovati za hraniciu (nekotory hovoryli, što narobiv dovhôv i prosto vtiôk), a novy vłastnik zvôlniv usiêch i nabrav novych praciovnikôv, zo svojeji simjiê i znakomych….

Koli dvoje ludi postanovlajut rozvestisie, to ne  pôznaka toho, što vony perestali rozumiêti odne  odnoho, a pôznaka, što vony po menšuj miêry začali  rozumiêti. (Helen Rowland)   – Udupimy go, pani Małgosiu, – skazała advokatka, koli počuła moju historyju i pobačyła, štó v mene v…

U dvery zastukała Ninka, susiêdka Paraski, bo jakoś ne bačyła jijiê vže druhi deń.

– Parasko, Parasko! – poklikała. – Ty doma?

Vona zahlanuła na chatu i ažno zumiêłasie. Paraska sidiêła na versalci v novum płatijovi, novuj chustci, na nohi natiahnuła pančochi i nałožyła čorny prazničny tufli. Na stoliê stojała sviêčka i ležali zapałki.

Deś na počatku marcia, koli v televiziji premjer poinformovav nas, što majemo epidemiju koronavirusa, pozvoniła mniê moja dovholiêtnia koležanka Martyna. – Znaješ, mniê pryjšło do hołovy, – skazała vona, – što my povinny vyjichati z Prahi do mene na chalupu. Ty ne maješ žadnych obovjazkuv…

Luli, luli luli, Čužym diêtiam duli, A našomu kołacê, Kob spało vdeń i vnočê. (Pudlaśka kołychanka) Zima 1963 roku pryjšła velmi rano. Uže pud kuneć listopada začav padati sniêh, prykryvati pola i łonki. Usiudy zrobiłosie biêło i stało nekiepśko moroziti. A napočatku hrudnia dovaliło tôlko…