У сувязі з тым, што пераглядаючы тэксты пра Вячаслава Адамовіча не знайшла я пакліканьня на артыкул пасьмертны пра яго, дык прапаную яго чытачам. Хто быў яго аўтарам, які скрыўся пад літарай «К.»? Магчыма гэта Макар Краўцоў, ці Уладыслаў Казлоўшчык…
Лена Глагоўская
21-га лютага сёлета а 4-й гадзіне раніцай памёр, пражыўшы 75 гадоў, адзін з найстарэйшых беларускіх дзеячоў нядаўняга мінулага – Вячаслаў Адамовіч. Пахаваны 23.ІІ у Вільні на праваслаўным магільніку.
Дзікімі, беднымі, нікому невядомымі былі апошнія гады жыцьця В. Адамовіча. А быў ён у 1917 г. старшынёю Вялікай Беларускай Рады і сябрам Цэнтральнай Беларускай Вайсковай Рады ў Менску. Гэтыя арганізацыі ў сьнежні 1917 г. склікалі ў Менску Усебеларускі Зьезд, разагнаны штыкамі бальшавіцкіх салдатаў. Рада разагнанага Зьезду сабралася ў доме В. Адамовіча на Міхайлаўскай вуліцы ў самую ноч разгону і стуль пачала арганізоўваць процібальшавіцкую акцыю. Адамовіч шукаў рэальнай падпоры існаваўшым тады беларускім арганізацыям. Выбраны салдатамі за камандзера аднаго з палкоў паміраўшае расейскае арміі, не парываў ён жывога кантакту з Беларускаю Вайсковаю Радаю, на чале якой стаялі маладзейшыя за яго людзі. Бальшавікі стараліся выдаліць з Менску полк Адамовіча і ськіравалі яго ў іншы горад…
Нудна мусіць было душы Адамовіча засядаць у палітычных клюбах Менску ў часе нямецкай акупацыі, дык пачаў ён ладзіць партызанцкую арганізацыю «Зялёны Дуб» ціха і кансьпірацыйна… У 1919-20 г г. служыў Адамовіч у вярбунковым бюры Беларускае Вайсковае Камісіі, легалізаванай дэкрэтам Начальніка Польскага гаспадарства Язэпа Пілсудскага 22.Х.1919 году…
Пасьля рыскага міру Адамовіч прабаваў яшчэ актыўна змагацца з бальшавікамі. Урэшце-ж, пасьля ўсіх няўдачаў гэтае барацьбы, пасяліўся ў Вільні, дзе жыў вельмі і вельмі бедна з нягаснуўшай надзеяй, што згіне бальшавізм не сягоньня, дык заўтра і ўдасца яму на старасьць вярнуцца ў сваю менскую хату.
27 студня праводзіў В. Адамовіч адну з памёршых сваіх старых знаёмых да таго самага магільніка, дзе цяпер ляжыць сам; прастудзіўся моцна, ідучы бяз шапкі з Зьвярынца да Ліпоўеі, захварэў на запаленьне лёгкіх, а праз тры тыдні разьвітаўся з гэтым грэшным сьветам назаўсёды.
Вечны Яму супакой!
К.
«Шлях Моладзі» № 5(147), 5.03.1939 г., с. 6.
