Нядзеля 27 лютага – гэта быў асноўны дзень рэспубліканскага рэферэндуму па зменах у канстытуцыі дзяржавы. Раней на працягу тыдня адбывалася датэрміновае галасаванне. Хаця лукашэнкаўская прапаганда імкнулася зрабіць рэферэндум важнай падзеяй, стаўленне да яго грамадства было даволі абыякавае. Прапанаваныя змены пераважна для жыцця людзей не мелі вялікага значэння, а большасць праекту змененай канстытуцыі нават не бачыла.

Рэферэндум праходзіў толькі на тэрыторыі Беларусі. Замежных участкаў для галасавання ў консульствах на гэты раз не было. Афіцыйна з-за каранавіруса. Папраўдзе аднак рэжым вырашыў у такі спосаб пазбегчы таго, каб беларусы за мяжой – яны ж відавочная апазіцыя – не папсавалі яму выбарчых статыстык. Сфальшаваць вынікі ў сябе можна (што і адбылося), там – гэта больш складанае.

Камісіі былі сфармаваныя з асоб верных рэжыму, незалежных назіральнікаў звычайна не дапусцілі. Паводле афіцыйных вынікаў яўка была вельмі высокая, бо 78,6 прац. За змененай канстытуцыяй аддадзеных было нібыта 82,86 прац. галасоў. Пра колькасць няважных бюлетэняў Цэнтральная выбарчая камісія не інфармавала. А такія, безумоўна, былі, паколькі апазіцыя заклікала паставіць два крыжыкі.

Паводле вынікаў апытання, праведзенага нефармальна адным з незалежных аналітычных цэнтраў, на выбарчыя ўчасткі пайшло 50 прац. выбаршчыкаў. Палова была са зменамі ў канстытуцыі, а другая палова супраць або ўкінула перакрэсленыя няважныя бюлетэні.

У дзень рэферэндуму многія людзі, ідучы на ўчасткі, пратэставалі супраць вайны Расіі з Украінай. Яны скрыта крычалі „Слава Украіне” і „Не вайне”. Паводле праваабаронцаў сілавікі затрымалі больш за трыста асоб па ўсёй Беларусі.

4 сакавіка Аляксандр Лукашэнка паставіў свой подпіс пад „рашэннем рэспубліканскага рэферэндуму”, аб’яўляючы, што абноўленая канстытуцыя стане законнай з 15 сакавіка – у Дзень Канстытуцыі Рэспублікі Беларусь.