10 студзеня родныя, сябры ды знаёмыя развіталіся з Юрым Туронкам, памерлым 2 студзеня на 90-м годзе жыцця.

Боскую Літургію ды чын паховін узначаліў у грэка-каталіцкай царкве айцоў-базылянаў у Варшаве архімандрыт Сяргей Гаек, які прыехаў з Беларусі. Багаслужба правілася на беларускай мове. Труна прыкрыта была бел-чырвона-белым сцягам з Пагоняй, а нацыянальныя сцягі авінутыя чорнымі стужкамі. Апошняя зямная дарога вяла на праваслаўныя могілкі на Варшаўскай Волі, дзе цела было зложана ў магілу якая знаходзіцца на паўночна-заходняй ускраіне могілак.

Прысутныя, якія прыехалі не толькі з Варшавы, але таксама з Беласточчыны, Беларусі ды іншых краін з вялікім болем развіталіся з незвычайным, цераз вялікую літару Чалавекам. Над магілай вёльмі цёла, не скрываючы хвалявання развіталася Лена Глагоўская, якая сказала пра вялізарнае значенне Юры Туронка ў даследаванні роднай гісторыі, выхаванні маладых беларусаў, якія могуць ганарыцца сваім паходжаннем. Яўген Вапа сцьвердзіў што спадар Юры дыхаў двума лёгкімі; усходам ды захадам. Паколькі бацька Браніслаў Туронак родам быў з паўночна-ўсходняй Беларусі – Дзісненшчыны а маці Мар’янна Рэшэць з захаду, Рушчанаў каля Харошчы на Беласточчыне. Былі яны першымі ягонымі настаўнікамі, навучылі любві да ўсяго беларускага, роднага. Любоў да роднага не пакінула Яго цераз цэлае жыццё. Паміма, што быў па адукацыі выдатным эканамістам, аднак служба беларускаму народу спрычынілася да даслевання гісторыі. Стаў безпрэчным аўтарытэтам. Асабліва ў даслеванні Другой сусветнай вайны на беларускіх землях.

Спадара Юрыя Туронка памятаць будзем як цёплага, сардэчнага, адукаванага Чалавека, які да ўсіх ставіўся з пашанай. Па жыцёвай дарозе вандраваў з каханай жонкай Зінай. А дзверы іх варшаўскай кватэры па вуліцы Тамка ды летняй хаткі на Беласточчыне заўсёды былі адчынены.

Вячаслаў Харужы