З гарадзенскім паэтам і журналістам Уладзімірам Шурпам пазнаёміўся яшчэ ў пачатку 1990-х гадоў. Ён працаваў на Гарадзенскім абласным радыё журналістам і часам бываў у Слоніме. Тут мы і пазнаёміліся. Невысокага роста, сціплы і шчыры чалавек распавядаў пра сваю працу на радыё, прасіў дасылаць інфармацыі, пісаць пра тыя падзеі, якія адбываюцца на слонімскай зямлі.
Зрэд часу Уладзімір Шурпа тэлефанаваў мне, нават некалькі разоў рабіў са мной гутаркі на радыё. Пазней я даведаўся, што родам ён быў з вёскі Савалёўка, якая знаходзіцца недалёка ад Гародні. І сёння заўсёды прыгадваю Уладзіміра, калі са Слоніма еду ў абласны цэнтр і прыдарожная шыльда паказвае на Савалёўку.
Пасля школы Уладзімір Шурпа працаваў у Скідзельскім МТС, потым на цукровым заводзе, а ў 1964 годзе скончыў філалагічны факультэт Гарадзенскага педінстытута. Працаваў настаўнікам, дырэктарам сельскіх школ, а з 1974 года – журналістам Гарадзенскага абласнога радыё.
Вершы Уладзімір Шурпа пісаў з маленства. А друкавацца пачаў з 1959 года. Яго паэтычныя творы змяшчаліся ў многіх калектыўных зборніках. У прадмове да зборніка літаратурнай Гарадзеншчыны „Краю мой – Нёман” (Мн., 1986) Васіль Быкаў аднёс Уладзіміра Шурпу да „вопытных майстроў паэтычнага слова”. Гэты вопытны майстар у 1996 годзе выдаў ў Гародні свой першы і адзіны зборнік вершаў „Перазвон адліг”.
Збіраючы звесткі пра свайго земляка кампазітара і музычнага педагога Антона Валынчыка (1896-1985), звярнуўся я ў 2009 годзе да гарадзенскага кампазітара Яўгена Петрашэвіча. Тады спадар Петрашэвіч перадаў мне шмат каштоўных дакументаў Антона Валынчыка, якія мне дапамаглі ў напісанні кнігі „Жыў роднай песняй” (Мн., 2010). Гэта былі ноты і тэксты песень, запрашальныя білеты і фотаздымкі, скрыпка, граматы і дыпломы Антона Валынчыка. Сярод архіўных папер Антона Валынчыка я знайшоў і верш Уладзіміра Шурпы „Антону Валынчыку”. Ён быў напісаны паэтам да 85-годдзя Антона Валынчыка. Здаецца, гэты верш нідзе раней не публікаваўся. Таму прапаную яго „Czasopisu”.
Сяргей Чыгрын
Антону Валынчыку
Над сялянскім простым зрубам
Шчодра сонца прыгравала.
І зямля Айчыны любай
Песняра падаравала.
А зязюля кукавала…
Падрастаў Антон Валынчык
На нішчымнай, на галынцы,
Ліха зведана нямала.
А зязюля кукавала…
Ды заззялі для грамады
Промні новае улады.
Адыйшла ў нябыт навала.
А зязюля кукавала…
Расцвітае шчодра талент
Хлопца з слонімскай сядзібы,
Кім былі і кім мы сталі!
Век бы жыў і век свяціў бы.
На спачын пара настала.
А зязюля кукавала…
Ветэран не кажа – годзе.
Юбілеі хоць святкуе,
Ён з народам і ў народзе,
І натхненне не праходзіць,
Бо зязюля ўсё кукуе.
Уладзімір Шурпа,
1981 г.
