Думкі

Галаву ахінаюць думкі. Прыплываюць усё новыя. Думкі – вобразы, матывы.

Яны з красак золку, барвовай восені, з просіні неба.

Яны – колеры нівы, сонечнага разводдзя.

Яны – шчаслівы звонкі голас жняі і штось з пацалунку. Не кожны здолее іх прасочыць у пратокі святла, у стужкі ветру.

Ім патрэбен сэнс і мелодыя, звон сталі і шэпт маладога лісця.

Не адна патухне ўдалечыні начная навальніца, не адзін мільгне дзень, месяц.

Словы патрабуюць гарту, каб краналі, як лемеш.

 

Пахі

З радасцю і болем кожны раз еду ў родныя аселішчы.

Пах каснікоў бяроз і жнівеньскай зямлі ў загрывачным калоссі – з грыбнымі зацішкамі і начлежнымі досвіткамі.

З вечнай аскомай недаспелых яблык…

О,  родныя мясціны!

Жыццё як сон – як пах майскай чаромхі і садоў. Вочы рады зямлі і сонцу і зіхатлівасці нябёс.

Гады прамінулі.

Здаецца чуеш, як звініць світальным клічам дрозд-перасмешнік у сасонніку, як пахнуць рамонкі на папарах і вецер-ліставей, і першы снег.

Гляджу шырокімі вачыма. І памяць гартае і гартае.

Янка Целушэцкі