Стараюся сачыць за мерапрыемствамі і сустрэчамі, якія істотныя для нашай грамадскасці. Аднак прапусціў дыскусію, якая ў канцы лютага адбылася ў Цэнтры праваслаўнай культуры ў Беластоку. Прысвечана яна была Кастусю Каліноўскаму, пра якога шмат гаварылася ў сувязі з перапахаваннем у Вільні знойдзеных яго парэшткаў. Гэта дыскусія, як думаю, была паслядоўнасцю майго артыкула з лютаўскага нумара, у якім я насуперак галоўнага рэдактара „Przegldu Prawosawnego” апраўдаў правадыра Студзеньскага паўстання 1863 г. як асобу вельмі важную ў гісторыі Беларусі і не так варожую для праваслаўя, як прадстаўляе гэта царкоўнае асяроддзе.

Пра сустрэчу ў Цэнтры праваслаўнай культуры чамусьці аднак не інфармавалася, звестак што мае яна адбыцца не было ні ў Інтэрнеце, ні ў іншых медыях. На гэта ў фейсбуку звярнулі ўвагу таксама іншыя, якія прыйшлі, але даведаліся пра яе пост-фактум. Гледзячы на прысутных удзельнікаў і слухачоў можна мець уражанне, што сустрэча была рэжысэраванай. Апрача Яўгена Чыквіна, найбольшага апанента Каліноўскага, былі там яшчэ прадстаўнікі панславянскага таварыства „Русь” са старшынёй праф. Анатолем Адзіевічам. Як прэлегент быў запрошаны праф. Алег Латышонак, старшыня Беларускага гістарычныга таварыства. Пэўна таму, што і ён раней даволі скептычна адносіўся да Кастуся Каліноўскага як беларускага на той час патрыёта, лічыўшы яго толькі народнікам – бунтаўшчыком. Але і Латышнак памяняў свой погляд, калі ўсвядоміў сабе, што „ніхто на чужой мове не напісаў бы вершаў і апошняга ліста да каханай”.  Бо ў „Лістах з-пад шыбеніцы” Кастусь праявіў сапраўдную беларускую душу.

Дарэчы, пасля майго артыкула былі пахвальныя водгукі чытачоў, што добра я адказаў Чыквіну, а ён „няхай пашукае сабе іншых ворагаў”.

Юрка Хмялеўскі