16 лютага 2023 г.
Сёння ў Цэнтры праваслаўнай культуры ў Беластоку Лена Глагоўская прэзентавала кніжку „За Беларуссю не бачыў свету. Слова пра Хведара Ілляшэвіча – беларускага паэта, гісторыка і дзеяча”. Сустрэчу арганізавала таварыства „Русь”. Калі прачытаў я ў Фейсбуку запрашэнне, падумаў, што гэта… правакацыя. Бо ўсё яшчэ добра помню ліст у рэдакцыю „Часопіса” з дзевяностых яшчэ гадоў ад пакойнага ўжо Толіка Адзіевіча, які як прафесар фізікі быў старшынём гэтай арганізацыі. Не на жарты ён абурыўся прачытаўшы артыкул Лены пра Ілляшэвіча і Беларускі камітэт, які ўзначальваў той у Беластоку падчас нямецкай акупацыі. Для Адзіевіча быў ён ваенным гітлераўскім злачынцам, бо супрацоўнічаў з Гестапа, якое зніштажала рускіх жыхароў на Беласточчыне, паліла вёскі. Быў абураны, што Лена адкрыла яго як беларускага героя.
Цяпер таварыства „Русь” узначальвае Ала Матрэньчык з асяроддзя „Przeglądu Prawosławnego”, а дапамагае ёй сябра беларускіх арганізацый Пятро Юшчук. Яны абое магчыма нават не чулі пра варожы падыход свайго папярэдняга шэфа да навуковых зацікаўленняў Лены, бо прывіталі яе цёпла і сардэчна.
Толькі старшыня Беларускага гістарычнага таварыства (выдаўца кнігі) Алег Латышонак, які вёў сустрэчу, намякнуў, што аўтарка адважылася займацца неадназначнай тэматыкай.
![На прэзентацыю кнігі Лены Глагоўскай прыйшло шмат асоб Фота Юркі Хмялеўскага](https://czasopis.pl/wp-content/uploads/2023/03/s1-str5-scaled.jpg)
Фота Юркі Хмялеўскага
Пра Хведара Ілляшэвіча Лена цікава расказала як пра вялікага беларускага патрыёта. Матэрыялы і звесткі для кнігі збірала больш як дваццаць гадоў. Знайшла іх найбольш у архівах у Вільні і ў Мінску, праглянула нумары газеты „Новая дарога”, якую Ілляшэвіч рэдагаваў пры немцах у Беластоку. У Шчэціне адшукала дачку, якая перадала ёй шмат здымкаў. У тым ліку памяткі з родных Тапалян каля Міхалова.
Лена ў сваёй кніжцы, праўда, няшмат месца прысвяціла складанасцям акупацыйнага перыяду жыцця героя. Падчас сустрэчы жалілася толькі, што ў 60-х гадах „Ніва” дазволіла апублікаваць пасквіл на Ілляшэвіча. Напісаў яго – па-польску, у рэдакцыі пераклалі – Аляксандр Амільяновіч, які рэдактара „Новай дарогі” абвінаваціў у гітлераўскіх злачынствах, такіх як жудаснае спаленне вёскі Райск.
Міра Лукша ўспомніла, што ў „Ніве”, як толькі пачала яна выходзіць, свае сатырычныя вершы стаў друкаваў хлопец з Тапалян, які мабыць друкаваўся ў „Новай дарозе” пад псеўданімам „Шэршань”. Ён нават стаў працаваць у „Ніве”. Усё паказвае на тое, што быў ім Вацік (Удадыслаў) Асіповіч з Фольваркаў каля Тапалянаў. Міра вырашыла напісаць да нас пра ягоны лёс, колькі ёй удалося разведаць.
На прэзентацыю кніжкі прыйшло даволі шмат асоб. Большасць, вядома, склікала Лена, рассылаючы жменю sms-аў сям’і і знаёмым, даклаўся яшчэ і Пятро. Дарэчы, такая акцыя цяпер неабходная (таксама праз Фейсбук), інакш прыйдзе мала хто.
Мне таксама прыйшлося ўзяць голас. Перадусім таму, што амаль не згадвалася пра „Часопіс”. А менавіта ў нашым штомесячніку Лена пачала публікаваць свае артыкулы пра лёсы Ілляшэвіча і іншых забытых беларусаў. І піша іх да сёння. Выказаў я яшчэ сваё меркаванне пра беларускую актыўнасць з дазволу акупацыйнай улады Ілляшэвіча ды іншых. Я таксама як і Лена прагартаў пра гэта шмат матэрыялаў, а найбольш у Інстытуце нацыянальнай памяці (IPN). Сапраўды Ілляшэвіч за Беларуссю не бачыў свету, паколькі пайшоў нават на супрацоўніцтва з акупантам. Так трэба чытаць загаловак і ўсю гэтую надта вартасную кніжку, у якой, жаль, не хапае трагічных для беларусаў паслядоўнасцей такога выбару.
Юрка Хмялеўскі