Ізноў у беластоцкай „Zmianie Klimatu” нядзельным вечарком адбыліся там дзве аўтарскія сустрэчы. Меў я ўрэшце нагоду асабіста пазнаёміцца з Матфеем Стырчулям, які супрацоўнічае звыш дзесяці гадоў з „Часопісам”. Гэта ён – як другі – прэзентаваў сваю дэбютную кніжку пра перасяканне межаў. Выйшла яна нядаўна ў выдавецтве „Paśny Buriat”. У кніжку ўвайшлі рэпартажы з Польшчы, Балканаў, Эфіёпіі, Усходняй Еўропы, Каўказу і Святой Зямлі. Большасць з іх была апублікаваная раней у „Часопісе”.

Сустрэчу вёў Андрэй Байгуз – журналіст Польскага Радыё Беласток. Яго бацькі родам з Паўночнага Вострава, што па-суседску з маёй роднай вёскай. Я не ведаў, што Матфей надта займальны расказчык. Ён распавёў пра свае падарожжы па Польшчы, усходняй і паўднёвай Еўропе, Азіі і Афрыцы. Яго выснова – межы хутка не знікнуць. Наадварот, шмат якія дзяржавы жорстка аддзяляюцца ад суседзяў высокімі і шчыльнымі мурамі. Польшча, Літва, Латвія, Украіна, Ізраіль ад Палестыны…

Аднёсся ён таксама да папярэдняй размовы сяброўкі з радыё Андрэя Байгуза, Дароты Сакалоўскай, з Войцехам Каранкевічам, які прэзентаваў сваю трэцюю кніжку „У гэтым садзе не збіраюць яблыкаў” пра паслядоўнасці пагромаў яўрэяў у Радзілаве, Шчучыне і Ядвабным. Матфей заўважыў, што на жудасныя злачынствы паўплывалі перадусім сімпатыі насельніцтва ломжынскага наваколля ў міжваенны час да польскай эндэцыі.

Юрка Хмялеўскі