Анна Салянка аб’явілася зусім нечакана тры гады таму назад, дзякуючы праф. Міхайлу Селівачову з Кіева. Ён менавіта ўспомніў пра сваіх продкаў на старонках віленскага квартальніка „Znad Wilii”. Гэты кіеўскі мастацтвазнаўца аказаўся быць унукам адной з заснавальніц Горадзенскага гуртка беларускай моладзі. Хаця незашмат вядома пра яго бабулю і яе сям’ю, але затое захавалася багата здымкаў і негатываў, дакументаў і карэспандэнцыі.

І ўсё гэта цудам дайшло да нашага часу, дзякуючы перш наперш мужу Анны Салянкі – Аляксею Селівачову, які пасьля яе сьмерці з’ехаўшы ў 1918 г. з Вільні ў Харкаў, забраў з сабой усе гэтыя скарбы. Аднак яму, настаўніку па прафесіі, не было суджана доўгае жыццё – памёр на сухоты ў 1919 г. на 32 годзе жыцця. Але ў Харкаве пасьпеў пазнаёміцца і ажаніцца з настаўніцай Еўдакіяй Шулікай. Шчасьлівае жыцьцё не трывала доўга – аўдавеўшая настаўніца засталася з 5-гадовым сынам Аляксея Селівачова – Ромам і з яго багатай спадчынай. Выйшаўшы паўторна замуж за архітэктара Георгія Іконнікава, гадавала з ім прыёмнага сына і – што найважнейшае – захавала ўсе памяткі па сваім першым мужу. Яго унук Міхаіл, сын Рамана Селівачова, народжаны ў 1946 г., у прыёмнай бабулі Еўдакіі праводзіў канікулы і ўжо ў дзяцінстве інтрыгавалі яго скарбы на гарышчы, якія паступова перавозіў у Кіеў. І так стаў уладальнікам немалой сямейнай калекцыі, якая адкрывае таямніцы Гарадзенскага (а мабыць і Кузьніцкага) роду Салянкаў. Нажаль яго сямейныя веды пра род прадзедаў невялікія – не было каму іх перадаваць. На працягу стагоддзя зьніклі сьляды сям’і Салянкаў – бацькі Анны – Пятра, яе сястры Марыі, якая апекавалася яе дачкой Лёляй, і братоў: Іосіфа, Аляксандра і Уладзіміра. На сёньня пакуль сенсацыйнае вяртанне Анны Салянкі навязвае шмат пытанняў і загадак, мабыць нешта ўдасца яшчэ высьветліць. Напрыклад у віртуальнай прасторы Дзяржаўнага архіва ў Беластоку можна знайсьці выпіску з метрычнай кнігі, у якой зафіксаваны пад датай 30 мая 1911 г. шлюб Анны Салянкі з Алексеем Селівачовым.

Лена Глагоўская