Pa prostu / Па-просту

  • Szucman z Nowaj Wioski

    Z cyklu "Płacz zvanoŭ" (Cz. 25)

    – Trzeba, żeby wszyscy Polacy chwycili się za prawo, bo jeśli Białorusy wezmą władzę w swoje ręce, to wszystkim będzie źle… Usim wiadomo, szto kali wosieniaj 1939 roku sawiety zajmali Zachodniuju Biełaruś, z wielkaj radaściu prywitali ich asobienno prawasłaŭnyja. Heto mieło swaje pryczyny, bo pad…ЧЫТАЦЬ ДАЛЕЙ / CZYTAJ DALEJ

Po pudlaśki / По-пудляські

  • Hapčyna vnučka

    Siête stałosie v marciovi.

    Porankami šče trochi moroziło, ale dniom sonečko dobre hrêło, sniêh davno rozstav napreč. Posliêdnich para dion pohoda była vže vesnianaja.Agata šparko išła z dočkoju na prystanok, vony vybralisie do Biłostoku do dochtora. Marjola raz-po-raz pudbihała, starajučysie pospiêti za materoju, a siête ne było takoje proste…. ЧЫТАЦЬ ДАЛЕЙ / CZYTAJ DALEJ

RSS і Facebook

Калекцыя

Анна Салянка – сьвятло аднойдзенай зоркі

Анна Салянка аб’явілася зусім нечакана тры гады таму назад, дзякуючы праф. Міхайлу Селівачову з Кіева. Ён менавіта ўспомніў пра сваіх продкаў на старонках віленскага квартальніка „Znad Wilii”. Гэты кіеўскі мастацтвазнаўца аказаўся быць унукам адной з заснавальніц Горадзенскага гуртка беларускай моладзі. Хаця незашмат вядома пра яго бабулю і яе сям’ю, але затое захавалася багата здымкаў і негатываў, дакументаў і карэспандэнцыі.

І ўсё гэта цудам дайшло да нашага часу, дзякуючы перш наперш мужу Анны Салянкі – Аляксею Селівачову, які пасьля яе сьмерці з’ехаўшы ў 1918 г. з Вільні ў Харкаў, забраў з сабой усе гэтыя скарбы. Аднак яму, настаўніку па прафесіі, не было суджана доўгае жыццё – памёр на сухоты ў 1919 г. на 32 годзе жыцця. Але ў Харкаве пасьпеў пазнаёміцца і ажаніцца з настаўніцай Еўдакіяй Шулікай. Шчасьлівае жыцьцё не трывала доўга – аўдавеўшая настаўніца засталася з 5-гадовым сынам Аляксея Селівачова – Ромам і з яго багатай спадчынай. Выйшаўшы паўторна замуж за архітэктара Георгія Іконнікава, гадавала з ім прыёмнага сына і – што найважнейшае – захавала ўсе памяткі па сваім першым мужу. Яго унук Міхаіл, сын Рамана Селівачова, народжаны ў 1946 г., у прыёмнай бабулі Еўдакіі праводзіў канікулы і ўжо ў дзяцінстве інтрыгавалі яго скарбы на гарышчы, якія паступова перавозіў у Кіеў. І так стаў уладальнікам немалой сямейнай калекцыі, якая адкрывае таямніцы Гарадзенскага (а мабыць і Кузьніцкага) роду Салянкаў. Нажаль яго сямейныя веды пра род прадзедаў невялікія – не было каму іх перадаваць. На працягу стагоддзя зьніклі сьляды сям’і Салянкаў – бацькі Анны – Пятра, яе сястры Марыі, якая апекавалася яе дачкой Лёляй, і братоў: Іосіфа, Аляксандра і Уладзіміра. На сёньня пакуль сенсацыйнае вяртанне Анны Салянкі навязвае шмат пытанняў і загадак, мабыць нешта ўдасца яшчэ высьветліць. Напрыклад у віртуальнай прасторы Дзяржаўнага архіва ў Беластоку можна знайсьці выпіску з метрычнай кнігі, у якой зафіксаваны пад датай 30 мая 1911 г. шлюб Анны Салянкі з Алексеем Селівачовым.

Лена Глагоўская

Пакінуць адказ

Ваш адрас электроннай пошты не будзе апублікаваны. Неабходныя палі пазначаны як *

Календарыюм

Гадоў таму

  • у чэрвені

    – у 1519 г. Францыск Скарына выдае ў Празе Кнігу Руф, Кнігу Эсфір, Кнігу Плач Іяэміі. – 28.06.1660 г. войскі Вялікага Княства Літоўскага і польскія разбілі каля вёскі Палонка Слонімскага павету войскі расейскага агрэсара (камандуючы Іван Хаванскі). – 7.06.1825 г. …ЧЫТАЦЬ ДАЛЕЙ / CZYTAJ DALEJ

Календарыюм / Kalendarium

Сёньня

  • (162) – 26.06.1863 г. быў створаны ў Вільні Выканаўчы Аддзел Літвы (Літоўска-Беларускі чырвоны жонд), старшыня Якуб Гейштар, члены: Кастусь Каліноўскі і Уладзіслаў Малахоўскі. Гэта быў цэнтр па кіраўніцтве паўстаньнем на Літве і Беларусі. Імкнуўся далучыць да паўстаньня народныя масы.
  • (116) – 26.06.1909 г. нар. у Менску Антон Адамовіч літаратуразнавец, пісьменьнік. Скончыў у 1928 г. Белпэдтэхнікум у Менску, пачаў вучыцца ў Беларускім Дзяржаўным Унівэрсытэце. У 1930 г. арыштаваны, сасланы ў Расію. У 1938 г. вярнуўся ў Менск. Падчас нямецкай акупацыі быў, між іншым,
  • (57) – 26.06.1968 г. памёр у Нью-Брансвіку (ЗША) а. Сьцяпан Войтанка (нар. 28.10.1886 г.), праваслаўны сьвятар высьвячаны ў 1918 г. у Гародні, у 30-ыя гады быў настаяцелем Марозавіцкага прыхода на Гарадзеншчыне. У 1938 г. быў звольнены Гарадзенскай кансысторыяй за «супраціў палянізацыі праваслаўнай царквы» і за ўдзел сына Віктара ў віленскіх беларускіх арганізацыях. З 1944 г. у эміграцыі. У 1948 г. браў удзел у аднаўленьні БАПЦ, служыў настаяцелем прыхода Жыровіцкай Божай Маці ў Гайленд-Парку. Апошнія гады сьвятарства правёў у прыходзе БАПЦ у Нью-Брансвіку. Пахаваны ў Іст-Брансвіку.

Новы нумар / Novy numer

Папярэднія нумары

Усе правы абаронены; 2025 Czasopis
Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com