Probudiłasie ja deś u pjať hodin (što mniê zdarajetsie velmi rêdko), vymučana snom. Sniłosie mniê jakojeś zovsiêm čužoje ditia, kotore čêplałosie mene neviď-čom. A to za ruku tiahnuło i čohoś domahałosie, a koli ja zabrała ruku, to ditia siêło na pudłohu i stało čêplatisie mojeji nohi, i to oboma rukami. Mene siête velmi znervovało i ja nakryčała na joho, a tohdy vone odpovzło i roypłakałosie. A potum jomu stała naduvatisie hołova, jak balon, rosła i rosła, a ja diviłasie z rozdziavlanym rotom i preč ne znała, čym siête skônčytsie…

– Nu łopne, čerez chvilinu łopne! – podumałosie mniê. – I što tohdy bude?!

Ale, na šcastie, ja pročnułasie. Na dvorê było vže jasno, jak to vesnoju, dôm stojav tichi i spokôjny, usiê šče spali.

Baba mniê hovoryła, što jak snitsie ditia, to bude jakojeś divo abo čudo. A v najhôršym vypadku: chvoroba.

Ja ticho pudyjšła do okna i vyhlanuła na horôdčyk. Sonečko svitiło, ptaški čyrykali, a na travnikovi ležav naš susiêd.

Ja schvatiłasie za sercie.

– Bože, a jomu što stałosie? – prošeptała ja sama sobiê.

Uže chotiêła biêhčy na spôd (naša spalnia była na horê, na druhum poversi), zvoniti komu-leń, čy to na pogotovje, čy na policiju, ale, divlusie, susiêd vorušytsie i to dosyć žvavo. Vôn tam ležav i štoś vykołupuvav z travy.

Ja vsmichnułasie.

– Nu, znov napevno travnik pole, ale čom tak rano? – podumała ja. – Čudak. Čudak i vsio.

Ja vže pročnułasie dorešty. Muž sobiê pochrapuvav, a ja pujšła vmytisie, postanovivšy, što vyjdu na spacer z sobakom. Sobaka vesioło machav chvostom, velmi jomu podobałosie, što ja vže vstała i byv hotovy vychoditi z chaty. My pujšli na Divoku Šarku.

Dojšli my z Samuiłom do parku, kruhom nikohutko, ja spustiła sobaku i stała rozkošovatisie ranicioju. Tak było hože, fajno, šče ne dušno, usio začynało cvisti, poviêtre čyste, što v Prazi velmi rêdko zdarajetsie…

Raptom ja sobiê prypomniła, što disiaka maju egzamin z čeśkoji movy! A ja sobiê tut tak łažu, choťby dički, uže ne vjadomo kôlko času! Davaj ja svistati na sobaku, a joho ani vidu, ani słychu. Ja pudyjšła v odnu storonu, u druhu. Nic! Ja vže j znervovałasie jak sliêduje. Až tut čuju zdaleka brechanie. Davaj ja biêhčy v tuju storonu. Kondyciji ni za hrôš, zadychałasie by parnik.

– Zaraz jak nic sercie mniê vysiade, – pryjšła v hołovu čorna dumka, – znajdut tut mene, jak sobaka bude nado mnoju vyti.

Rozžaliłasie ja nad soboju, ničoho ne skažeš…

Na ščastie ja zobačyła sobačyn chvôst, kotory storčav z korčôv. Schvatiła za toj chvôst, vytiahnuła sobaku z korčôv i davaj nakładati jomu ošyjnik. A vôn vurčyt i ciêły čas starajetsie vernutisie nazad u korčê.

– Što ty tam, cholero, znajšov? – zapytałasie ja našoho Samuiła i zahlanuła v korčê. A tam sidit maleńkie čorneńkie sobačeniatko, žałosno divitsie na mene i šče popiskuje.

– A ty čyje budeš? – ja zdivlano rozhlanułasie kružka. Ale park byv preč pusty. Deś ono daleko milhonuła šapočka jakohoś bihuna. Sobačeniatko ne mohło byti joho, bo chto ž zabiraje z soboju na trening takuju malutu? Na čyrvonum ošyjnikovi ne było ani adresu, ani nomeru telefonu.

Što było robiti? Uziała ja toje sobačenia na ruki, zobačyła, što to sobačka, a ne sučka, rozhlanułasie kružka i rušyła dodomu, a vone biêdne dryžyt i liže mene po rukach.

My tak idemo, a naproti nas jakiś diaďko. Podivivsie na mene, na toje sobačeniatko i kaže:

– Ty mniê vkrała sobačenia. Ja vže tut chodžu hodinu i joho šukaju.

– Jak vkrała?

– Nu, moju Maju malutku, moju sučku.

– To žadna sučka, ono sobačka, i ja ničoho nikomu ne vkrała, o bačyš, – ja obernuła sobačenia i pokazała jomu, što to žadna sučka. – I nashledanou! – skazała ja jomu na odychôdne.

Idemo my daliêj, ja skorotiła sobiê dorohu i pujšła čerez pudzemny perechôd pud hulicieju Evropśkoju. Divlusie, a v siêtum betonovum tunelovi štoś velikoho ležyt. Nihde nikoho, jakoś tak strašno mniê stało, u tunelovi temnovato, bo vôn ne osviêtlany, nedokônčany prosto. Pudychodimo my z sobakom i sobačkom bližej, a tam kupa łachuv ležyt i na dodatok vorušytisie. Mniê až nedobre zrobiłosie zo strachu, ale Samuił vybih pered mene i stav brechati.

– Zabery toho sobaku, zabery! – rozkryčavsie chtoś. – Šče mene pokusaje! Ja bojusie sobak!

I tak ja poznakomiłasie z Pituškom (prynajmi tak vôn pro sebe hovoryv). Vôn prychodiv do siêtoho tunelu nočovati, koli byv vypivšy i joho ne vpuskali do prytułku dla bezdômnych, nichto jomu tut ne mišav… Nu, prynajmi do siêtoji porê, poka ja joho ne znajšła. Časom rano ja nosiła jomu jakujuś kanapku, časom jabłyko abo pomaranča, časom oddavała jakujuś kurtku abo nahavici po mužovi. A vôn mene vse prosiv, kob ja nikomu pro joho ne rozkazuvała. I ja ne rozkazuvała, vôn čohoś velmi bojavsie, tak mniê zdavałosie, ale potum vôn kudyś propav i ja joho vže bôlš ne spotkała. Ale siête było potum…

Tym časom ja vernułasie do chaty z dvoma sobakami i jazykom na borodiê, na ščastie była šče ono sioma hodina. I na ščastie okazałosie, što egzamin ja maju zavtra, a chłopci majut vôlne v školi. Chłopci zanialisie sobačeniatkom, dali jomu jiêsti. Muž krutiv nosom na siête vsio, ale ž my ne mohli vykinuti takoho rozkôšnoho sobački na huliciu.

Susiêd daliêj ležav na svojomu travnikovi i vytiahav z joho mołočajiê. Ja ono pokrutiła hołovoju. Nasmažyła svojim nalisnikuv, pomyłasie i postanoviła pojiêchati do miêsta i połaziti po sklepach. Može što-leń sobiê kuplu.

Łaziła ja po sklepach, miêrała razny rečy… Znajšła najperuč choroše płatije v Bilé labuti, bluzku, para košulok, apašku, a potum tufli v Baťi. Čorny, na nevysokum občasikovi, ležali idealno, nihde ne mulali.

Ja stojała same v koliêjci do kasy, kob zapłatiti za obuvku, a tut raptom pudbihaje do mene jakiś facet, obnimaje mene, ciłuje v ščoki.

– Koli ty vernułasie?! – zapytavsie vôn i, ne čekajučy na odkaz, daliêj zahovoryv. – Jak ty dobre vyhladaješ, pominiała kolor vołosuv! Super! A moja Jana, představ si, złamała nohu i teper musit sidiêti doma. I to šče dovho, a tut zaraz diêti budut miêti vakaciji. Musit, odošlemo jich do mojich baťkôv, bo što inšoho z jimi robiti? – vôn pokrutiv hołovoju. – Ja mušu praciovati, šče miêseć, poka dostanu urlop…

Vôn hovoryv i hovoryv, ja ne miêła šansy, kob odkazati choť odnym słovom. Mniê naohuł u kišeniu za słovom ne treba łaziti, ale teper to ja puddałasie. Ono chitała hołovoju i vsmichałasie, čekajučy, koli vôn spochvatitsie, što hovoryt do zovsiêm neznakomoji kobiêty.

– Proboha, kolik je hodin?! – von hlanuv na časy i ažno złapavsie za hołovu. – Mušu biêhčy, maju spotkanie z klijentom. Pozvoni, potiêš jakoś Janu.

Vôn znov mene obniav, pociłovav v ščoku i pobiêh.

Ja stojała jak očmeniêła i ne viêďała, što dumati.

– Mladá pani, płatite nebo ne? – počuła ja hołos prodavački.

Ja zdivlano podiviłasie na jijiê i stała vytiahati portomonetku z torebki. Zapłatiła, zapakovała tufli do torby i vyjšła zo sklepu.

Hlanuła na časy i čuť ne ojknuła. Ne miêła poniatija, što zrobiłosie vže tak pôzno.

– Ničoho divnoho, što ja takaja zamučana, – podumałosie mniê. – I nohi bolat. Treba jiêchati dodomu. Torbok i torbočok u rukach povno, nezručno, tiažkovato.

Ja zatrymałasie, kob kupiti bileta. Stała rozhladatisie za portmonetkoju, perehlanuła ciêłu torebku. Nema. Ja ne pometała, čy jak płatiła za tufli, to vłožyła jijiê do torebki čy niê?! Takaja ošarašona była tym facetom, kotory vziav mene za svoju znakomu. Ja vyryšyła vernutisie nazad do sklepu.

– Ja velmi pereprošuju, ale čy ja ne pokinuła v vas portomonetku? – zapytałasie ja u kasiêrki.

– A jakuju?

Ja stała opisuvati, jak vyhladała moja zhuba, – koryčniovoho koloru, bôlš-menš kôlko perehorôdok miêła, jakije kartočki tam byli, – ale kasiêrka ono pokrutiła hołovoju, što niê, takoji nichto ne pokinuv.

Ja čuť ne rozpłakałasie. Ale, trochu podumavšy, pomoliłasie do sviatoho Antonija, kob pomôh mniê znajti moje zhublane, prysiêła na pufi v prymiralni obuvki i davaj hrebstisie vo vsiêch svojich torbočkach, u kotorych byli mojiê zakupy. Uže zovsiêm zneochvočana žyciom odkryła pušku z tuflami, a tam pry bokovi spokôjno leżała moja portomonetka. Jak vona tam popała, ja ne viêdaju. Ale jak ja vtiêšyłasie!

U autobusi ja cuť ne zasnuła, vyjšła na svôj prystanok v posliêdniu chvilinu, a to pojiêchała b až na lotnisko. Tiahnusie ja zo svojimi zakupami dodomu, a peredo mnoju ide diêvčynka, tak na oko koło šesti liêt, z materoju. Diêvčynka buniaje, mati štoś jôj tołkuje.

– Niê, niê! Ja ne choču nikoho inšoho, ono Alexa! To vsio čerez tata! Pošto vôn uziav joho z soboju? – zabuniała diêvčynka šče hołosniêj.

– A čoho ty tak płačeš? Što takoje stałosie? –  ne vyderžała ja.

Ditia podiviłosie na mene tak žałosno, što mniê zakołoło v serci.

– Tato vziav rano mojoho sobačku i zhubiv na Šarci. A potum musiv jiêchati do praci, a vôn tam biêdneńki ostavsie. My z mamoju tam dovho chodili, ale ničoho ne znajšli, – skazało mniê ditia i stało płakati vže narêčučy.

Mati ono bezradno rozłożyła ruki.

– My vže tam druhi raz byli…

– A jak vyhladav tvôj Alex? – zapytałasie ja.

– Taki čorny cilutki, – chlipnuła diêvčynka, – z čyrvonym ošyjnikom. Vôn šče malutki.

– Znaješ što, ty vže ne płač. Mniê zdajetsie, što ja tobiê mohu pomohčy.

My same dojšli do našoji chaty.

– Ty tut z mamoju počekaj, a ja tobiê štoś čerez chvilinku pokažu.

Kobiêta zdivlano hulknuła na mene, ale, pravda, vony zatrymalisie.

Ja chutko vbiêhła do chaty, kinuła vsiê svojiê zakupy i šmyhom okazałasie na horê. U kutkovi na materacyku spav naš sobaka, a koło joho toj maluta, kotoroho ja znajšła rano. Schvatiła sobačku i ponesła na dvôr.

– Alex, môj Alex! – zapiščała diêvčynaka i pudbiêhła do mene.

Ja dała jôj sobačku, a v jeji očach zabliščało tôlko radosti i vdiačnosti, što mniê ažno tepło na serciovi zrobiłosie.

– Vy j    ste čarodějka? – zapytałasie mene diêvčynka.

– To viš, že jo! – zasmijałasie ja.

Velmi mniê obiêdvi podiakuvali i zaprosili do sebe na kavu, ale ja musiła iti varyti obiêd. I tak my rozyjšlisie.

Ja vyhlanuła z kuchni na horôdčyk, susiêd ležav tam daliêj, teper vôn sadiv jakijeś kviêtki pud płotom.

I tôlko posli obiêdo-večery ja prypomniła sobiê pro svojiê zakupy, kotory ciêły čas ležali v siêniach.

Halina Maksymiuk