Пасля пандэмічнага гадовага перапынку 22-25 ліпеня прайшоў у Беластоку 13 выпуск Падляшскай актавы культур. Такую імпрэзу ў 2009 г. прыдумаў Анджэй Дырдал, тадышні дырэктар Ваяводскага асяродка анімацыі культуры, перайменаванага нядаўна ў Падляшскі інстытут культуры. Фестываль меў найперш паказваць шматукультурнасць рэгіёну. Дырдал далічыўся васьмі нацый, якіх культура прысутная на Падляшшы. Адтуль і назва фестывалю.

Дырэктарка Падляшскага інстытута культуры Барбара Баярын-Казберук памяняла формулу фестывалю, якая аднак не адпавядае ўжо яго назве. Сёлета ў Беластоку прэзентаваліся не ўсе культуры рэгіёну, перадусім не выступіў ні адзін калектыў ад найбольшай тут беларускай меншасці, якая папраўдзе вырашае пра шматкультурнае аблічча Падляшша, чым так ганарацца ваяводскія ўлады. Затое гледачы маглі пабачыць і паслухаць ансамблі з глыбіні Польшчы, якія прэзентавалі песні і танцы народаў з-па-за Падляшша – кашубаў, бойкаў, лэмкаў, а нават мадзяраў.

Такі фестываль – праўда, прыгожы – мог бы адбывацца ўсюды. Толькі слова „падляшская” тут ужо не пры чым. Маршалку ваяводства, якому падлягае Падляшскі інстытут культуры і яго дырэктарка, хтосьці павінен звярнуць на гэта ўвагу. А найперш на праігнараванне ў праграме сёлетняй „актавы культур” нашай беларускай меншасці.

Падчас „Прымацкай бяседы” на пачатку жніўня ў Міхалове са сцэны быў зачытаны ліст ад маршалка Артура Касіцкага, у якім між іншым было напісана, што działania promujące kulturę narodu białoruskiego to ważny element w życiu województwa podlaskiego – regionu charakteryzującego się wielokulturowością i otwartością na tradycje i zwyczaje zamieszkujących tutaj mniejszości narodowych…

Фота: Polskie Radio Białystok