Pa prostu / Па-просту

  • Płacz zwanoŭ

    24. Dochtar Maroz (6)

    U archiwie IPN kromie dakumentaŭ UB majuć jaszcze druhuju dakumentacju – z Wajskowaho rajanowaho sudu ŭ Biełastoku, dzie krychu bolsz infarmacjaŭ pra sprawu Wacława Maroza. Baraniŭ jaho adwakat Alaksandar Saroka z Warszawy. 26 kwietnia 1950 r. jak obrońca wojskowy pasłaŭ da suda ŭ Biełastoku piśmo,…ЧЫТАЦЬ ДАЛЕЙ / CZYTAJ DALEJ

Po pudlaśki / По-пудляські

  • Hapčyna vnučka

    Siête stałosie v marciovi.

    Porankami šče trochi moroziło, ale dniom sonečko dobre hrêło, sniêh davno rozstav napreč. Posliêdnich para dion pohoda była vže vesnianaja.Agata šparko išła z dočkoju na prystanok, vony vybralisie do Biłostoku do dochtora. Marjola raz-po-raz pudbihała, starajučysie pospiêti za materoju, a siête ne było takoje proste…. ЧЫТАЦЬ ДАЛЕЙ / CZYTAJ DALEJ

RSS і Facebook

Dziennikarskie śledztwo

Zrujnowali mi życie

W tym roku mija siedemnaście lat od skazania Jana Ptaszyńskiego, mieszkańca prawosławno-białoruskiej wsi Michnówka (gmina Narewka) na dożywocie. Miał jakoby zamordować w Białymstoku swoją partnerkę i jej malutką córeczkę, Mariolę i Klaudię Sarosiek.

Niewykluczone, że Ptaszyński mógł zostać typowym kozłem ofiarnym trochę w myśl stalinowskiej zasady – dajcie mi człowieka, a znajdzie się paragraf. Śledczy bowiem pod obstrzałem opinii publicznej musieli szybko się wykazać. Tym bardziej, że w tym czasie w Białymstoku napadnięto ze skutkiem śmiertelnym inną młodą kobietą, dochodziło do niewyjaśnionych napadów na tle seksualnym, a poza tym nic tak nie wyzwala wielkiego społecznego gniewu jak zamordowanie 2,5-letniego dziecka.

Janek niósł ojca na rękach

Zatrzymano go w Michnówce 1 grudnia 2001 roku, zaraz po tym jak odkryto ciała matki i jej dziecka. Ptaszyński od kilku dni, pod nieobecność hospitalizowanego w Białymstoku ojca, pomagał tam matce na gospodarce. Do domu pojechał na jego prośbę, choć wcześniej był umówiony z Mariolą i jej przyjaciółmi na zabawę andrzejkową.

Janek z wujkiem ok. 1988 r. Fot. ze zbiorów rodzinnych
Janek z wujkiem ok. 1988 r.
Fot. ze zbiorów rodzinnych

– W dzieciństwie i zanim trafił do aresztu, Janek bardzo ciężko pracował. Nasz ojciec chorował, walczył z chorobą nowotworową przez trzynaście lat, i większość czasu spędził w szpitalu onkologicznym w Białymstoku – wspomina jego siostra Walentyna. – Właściwie to szybko musiał przejąć obowiązki ojca. Rodzice nas tak wychowali, że trzeba pracować i pomagać ludziom. Na wsi pomagał wszystkim sąsiadom, a jak się stała ta tragedia, wszyscy go bardzo żałowali i twierdzili, że na pewno Marioli pomagał, a nie ją skrzywdził. Pamiętam, kiedy zawieźliśmy ojca do szpitala onkologicznego na ul. Ogrodową, to nie działała winda, i Janek na rękach zaniósł go na czwarte piętro na oddział chemioterapii. Pomagał wszystkim komu się dało, taki był na wolności i jak opowiada teraz, w areszcie też umieszczają mu w celi takich ludzi, którym trzeba pomagać. Wychowywał się z siostrami, na wakacjach pilnował siostrzenic, nigdy nie skrzywdziłby innego człowieka, a tym bardziej kobiety czy dziecka. Bardzo odpowiedzialnie opiekował się naszymi córkami. Nie wiem dlaczego tak pokutuje i my razem z nim…

Prokurator: Ptaszyński jest niewinny

Z aresztu Jan wychodzi po kilku miesiącach. Prokurator Marek Żendzian w uzasadnieniu o umorzeniu śledztwa pisze wprost: „Dotychczasowe czynności – zarówno procesowe jak i operacyjne nie pozwalają na przyjęcie, iż sprawcą zbrodni jest Jan Ptaszyński. Wprawdzie jego alibi sprowadzające się do tego, że po odwiezieniu Marioli i Klaudii S. pojechał do siebie na wieś nie do końca było realnie sprawdzalne, ale brak jest wyraźnego ewentualnego motywu działania. W tej sytuacji negatywne opinie biegłych dotyczące pozostawionych przez sprawcę śladów linii papilarnych i DNA włosa pozwalają na przyjęcie, iż Jan Ptaszyński nie popełnił zarzucanych mu zbrodni. Przeprowadzone do chwili obecnej czynności nie pozwoliły jednak na wytypowanie innej osoby, której można by przypisać popełnienie zabójstwa Marioli i Klaudii S. Dalsze czynności byłyby powieleniem poprzednich, gdyż wszystkie dotychczas ujawnione poszlaki sprawdzono. Dlatego umorzenie śledztwa po ponad 15 miesiącach od jego wszczęcia jest zasadne. Mimo umorzenia śledztwa sprawa nadal pozostaje w zainteresowaniu organów ścigania do czasu wykrycia sprawców lub przedawnienia”.

Opinie biegłych wzięte z sufitu?

Jan Ptaszyński cieszył się wolnością. Nie ukrywał się, nie wyjechał zagranicę, opiekował się matką. Sprawcy podwójnego morderstwa nadal pozostawali nieznani. Ojciec Marioli był jednak ciągle przekonany o winie niedoszłego zięcia. Zaskarża skutecznie decyzję o umorzeniu śledztwa, do akcji wkracza nowy prokurator i 6 czerwca 2004 roku pojawia się akt oskarżenia.

Wcześniej Ptaszyński ponowne ląduje w areszcie tymczasowym, ale Sąd Apelacyjny w Białymstoku nakazuje natychmiastowe zwolnienie. Rusza ponowny proces. Ptaszyński stawia się na każdej rozprawie i cały czas odpowiada z wolnej stopy.

– Nie pojawiły się żadne nowe okoliczności, nie odkryto nowych dowodów, poza wziętymi z sufitu opiniami biegłych, że mam jakoby zaburzoną osobowość i że nadmiernie pociąga mnie płeć przeciwna. Nie badano mnie, do tych wątpliwych wniosków doszli po kilku rozmowach ze mną – żali się Ptaszyński. – Ale jakie to dowody na moją winę? Że zabiłem kobietę, z którą planowałem przyszłość?

Proces toczy się ekspresowo jak na polskie warunki i przy takim ciężarze gatunkowym. 19 września 2005 roku zapada wyrok dożywotniego pozbawienia wolności. Opinia publiczna jest żądna krwi. – Gdyby nie zamordowano dziecka, nie byłoby takiej presji, ani na sąd, ani na policję – mówi mi Ptaszyński w 2014 roku. – Musieli kogoś znaleźć i znaleźli, rujnując mi życie.

Ta sprawa nie daje nam spokoju

Od ośmiu lat jestem w mniej lub bardziej regularnym kontakcie z mecenas Iwoną Zielinko, która zajmuje się od początku sprawą Janka pro publico bono, oraz jego ciocią Lubą. Ta sprawa nie daje nam spokoju. Postanowiłem więc do niej wrócić jeszcze raz, odkładając na bok wszystkie inne projekty dziennikarskie, gdyż stan psychiczny Janka jest coraz gorszy. W tym celu postanowiłem założyć na ten cel zbiórkę pieniężną, z otwartą przyłbicą informując potencjalnych darczyńców o tzw. osobistych uwarunkowaniach. Oto jej treść:

„W 2014 roku odwiedziłem w hajnowskim areszcie Janka Ptaszyńskiego (. Powstało z tego kilka tekstów, m.in. w ogólnopolskim Tygodniku Przegląd. Od niedawna jestem w posiadaniu sensacyjnych informacji i materiałów, które rzucą nowe światło na tę historię, i pozwolą, mam nadzieję, wyjść na wolność człowiekowi, który odsiaduje karę więzienia »za nie swoje winy«. Historia Tomka Komendy, to najlepszy dowód na to, że walczyć o sprawiedliwość trzeba do końca, i że »nadzieja umiera ostatnia«…

Janek z siostrzenicą. Michnówka, 2003 r. Fot. ze zbiorów rodzinnych
Janek z siostrzenicą. Michnówka, 2003 r.
Fot. ze zbiorów rodzinnych

Wyniki mojego dziennikarskiego śledztwa opublikuję w jednym z ogólnopolskich tygodników, ale żeby do tego doszło, muszę mieć co najmniej dwa miesiące czasu, aby zająć tylko i wyłącznie historią Janka. Jako dziennikarz-freelancer (m.in. tygodnik »Przegląd«, miesięcznik »Czasopis«) tego czasu nie mam zbyt wiele, gdyż zajmuję się zwykle kilkoma tematami na raz, i z tego się utrzymuję. W przypadku Janka Ptaszyńskiego, taki model pracy odpada, gdyż od tekstu, jaki opublikuję, zależy jego dalsze »być, czy nie być…«. Nie mogę zatem sobie pozwolić na błędy, czy pośpiech, jakie zwykle towarzyszą pracy współczesnego dziennikarza.

Kwota, jaką zamierzam zabrać na to przedsięwzięcie, pozwoli mi, w polskich warunkach, zająć się skrupulatnie i wnikliwie wyłącznie tą sprawą:.

– Mamy nadzieję, że może Panu uda się rozwiązać tę tragedię. – pisze mi w mejlu Walentyna.

To powalczmy… – https://zrzutka.pl/ex4hx6

Z góry, w imieniu Janka, dziękuję za Waszą hojność!

Arkadiusz Panasiuk

Пакінуць адказ

Ваш адрас электроннай пошты не будзе апублікаваны. Неабходныя палі пазначаны як *

Календарыюм

Гадоў таму

  • у чэрвені

    – у 1519 г. Францыск Скарына выдае ў Празе Кнігу Руф, Кнігу Эсфір, Кнігу Плач Іяэміі. – 28.06.1660 г. войскі Вялікага Княства Літоўскага і польскія разбілі каля вёскі Палонка Слонімскага павету войскі расейскага агрэсара (камандуючы Іван Хаванскі). – 7.06.1825 г. …ЧЫТАЦЬ ДАЛЕЙ / CZYTAJ DALEJ

Календарыюм / Kalendarium

Сёньня

  • (153) – 4.06.1872 г. у Варшaве памёр Станіслаў Манюшка (нар. 5.05.1819 г. у фальварку Убель на Меншчыне), кампазытар, дырыжор і пэдагог, аўтар вядомых опэр „Галька”, „Страшны двор”. Пачатковую адукацыю атрымаў у Дамініка Стэфановіча ў Менску. З 1840 г. быў арганістам і дырыжорам у Вільні, у 1858-1872 гг. – дырыжорам і дырэктарам опэрнага тэатру, прафэсарам Музычнага Інстытуту ў Варшаве. У творчасьці выкарыстоўваў беларускі фальклёр.
  • (73) – 4.06.1952 г. у Чыкага (ЗША) пам. Язэп Варонка (нар. 16.04.1891 г. у Кузьніцы Сакольскага пав.), беларускі палітычны дзеяч, адзін з удзельнікаў абвяшчэньня БНР, старшыня Народнага Сакратарыята Беларусі ў 1918 г., міністр беларускіх спраў у Літве да красавіка 1920 г., у 1923 г. выехаў у ЗША (Чыкага), дзе дзейнічаў у беларускіх арганізацыях.
  • (39) – 4.06.1986 г. у Маскве памерла Канстанцыя Буйло (Калечыц), беларуская «нашаніўская» паэтка. Нарадзілася ў Вільні 2(14).01.1893 г. Аўтарка гімну «Люблю наш край». У 1989 г. яе прах быў перанесены ў Вішнева, дзе на магіле пастаўлены помнік.
  • (36) – 4.06.1989 г. у Польшчы адбыліся першыя, часткова дэмакратычныя парлямэнцкія выбары. Удзельнічалі ў ім таксама беларускія кандыдаты: Сакрат Яновіч як кандыдат у Сэнат набраў 22,4 тыс. галасоў, а Яўген Мірановіч як кандыдат у Сойм набраў 14,4 тыс. галасоў.

Новы нумар / Novy numer

Папярэднія нумары

Усе правы абаронены; 2025 Czasopis
Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com