Аўтар: Halina Maksimjuk

Luli, luli luli, Čužym diêtiam duli, A našomu kołacê, Kob spało vdeń i vnočê. (Pudlaśka kołychanka) Zima 1963 roku pryjšła velmi rano. Uže pud kuneć listopada začav padati sniêh, prykryvati pola i łonki. Usiudy zrobiłosie biêło i stało nekiepśko moroziti. A napočatku hrudnia dovaliło tôlko…

Šče łoni my z diaďkom Gryšom spivali v Biêlśku na maminum dniovi narodženia…
My z sestroju postanovili spraviti našuj mami sviato na jeji vuśmidesiaty narodiny. Sprosili najbližšu simju, nazbirałosie čołoviêk dvadceť.

Ksenia perepłakała ciêłu nôč. Ne do spania jôj było. Mołodša bratova dočka vertiêłasie pobuč, musit, jôj było dušno, bo nôč była velmi tepła, ale Ksenia odvernułsie od jijiê plečyma, prytisnuła ščoku do poduški i płakała.

Halina Maksymiuk   I smerť ne bude miêti vołodarstva. Rozdiahnuty pokojniki v odno Z žyvymi złučatsie i z miêseciom na zachodi; Koli obhłodany jich kosti vže struchliêjut, Na łôktiach i nohach jim zahoratsie zory; Choť podurêjut, vony vernutsie do rozumu, Choť vtoplatsie u mory, vony…

– Ne dobihu vže, ne dam rady, – podumałosie jôj, koli vona vbihała do sioła. Bosa, u odnôj soročci, z rozkudłanymi vołosami, z rozkryvavlanymi hubami i vže pudpuchłym okom. A sniêhu było čuť ne po kolina. U hrudiach ažno kołoło od moroznoho poviêtra. Vona ohlanułasie nazad.

U oddiêł kryminalnoji policiji v centry Viêdnia vujšov mołody čołoviêk. Vysoki, sykôvny blondyn z trochu šalonymi sinimi očyma, z kotorych vyhladała pustota. Vôn raz-po-raz ter svojiê ruki odna ob odnu i skubav poły kurtki, poka joho ne zaveli do Kriminalbezirkinspektor’a. Mołody čołoviêk skazav na škôlnuj nimećkuj movi…

Mania była hožoju diêvčynoju. Tvaryk jak sercie. Koli vsmichałasie, to v ščokach robilisie milutki jamočki. Jasny dovhi vołosy. Dosyć ščupła.

Z Vendom ja poznakomiłasie nedovho po tôm, jak my perevelisie do Prylepuv. Same popadav sniêh i treba było joho poodhortati. My vstrêtilisie na chodnikovi pered našymi domami, z miêtłami i šuflami.

Lude, mojiê svojaki i znakomy, i vperuč dovoli ochvôtno rozkazuvali mniê historyji zo svojoho i čužoho žytia. Ale koli ja stała pisati po-svojomu i publikovati svojiê drubnici v „Časopisi”, ochvôtnych rozkazati što-leń cikavoho vyrazno pobôlšało.

…Ja je bez počatku, bez kuncia, usliznisie mižy mojiê zelonolodovy stiêny, moje łono pudymajetsie vysoko do tebe, nechaj zasmokče tebe vir mojich faluv i jazyk žaru vyjde tobiê navstrêču. Ja je matereju, dočkoju i kochankoju, korolevoju, kotora nikoli ne zrykajetsie tronu… Pia Tafdrup, „More, ja”…