30 сакавіка ў ночы быў знесены помнік Ларысы Геніюш, які з 2003 г. стаяў ля царквы Святой Тройцы ў Зэльве. Знік бясследна, дэмантаваны і вывезены невядома кім і на чый загад. Хаця можна дадумацца.

Знесці помнік беларускай паэтцы – вязня сталінскага ГУЛАГу, якая адмовілася ад савецкага пашпарту, патрабавала праўладная і прарасійская актывістка з Гродна Вольга Бандарава. Паводле яе ён нібыта парушае закон „аб недапушчэнні рэабілітацыі нацызму”. Паводле парталу Hrodna.life пагадзіліся на гэта начальнік па ідэалагічнай працы Гарадзенскага аблвыканкама Ігар Булаўка і намесніца старшыні Зэльвенскага райвыканкама Галіна Раманчук.

Аднак яшчэ 29 сакавіка мясцовыя ўлады адмовіліся, спасылаючыся на заканадаўства. Дзень пазней усё-такі помнік хтосьці спратаў. Як першы агучыў гэтую сумную вестку пражываючы ў Беластоку ўнук паэткі Міхась Геніюш, якому ў той сам дзень з Зэльвы даслалі здымак пустога месца па помніку. Адразу даў інфармацыю ў Радыё Рацыя. Сказаў, што гэта яму вельмі дзіўна, бо „нават пры савецкай уладзе, калі жыла яго бабуля, выдавалі яе кнігі, друкавалі вершы, клікалі ў Саюз пісьменнікаў”.

Паэт і перакладчык Андрэй Хадановіч у эфіры Радыё Рацыя сказаў, што цяперашняя антыбеларуская ўлада паціху ўдарыла ў памяць Ларысы Геніюш, бо яна была дзеячкай Беларускай Народнай Рэспублікі, а ў Зэльве сімвалам беларускай незалежнасці і „да яе ў дом як у месца паломніцтва прыязджалі дзеячы нашай культуры, каб натхняцца, падыхаць свежым вольным паветрам і набраць сіл”.

Гэты яўны гваўт быў учынены як ні дзіўна да саракагоддзя смерці паэткі, якой не стала 7 красавіка 1983 г. Правесці яе ў апошні шлях прыбылі тады тысячы людзей з Зэльвы, раёну ды іншых гарадоў і вёсак Беларусі. Як успамінаў пры жыцці прафесар Аляксей Пяткевіч, „працесія цягнулася з Зэльвы да саміх могілак, а гэта даволі далёка. Людская плынь была густая, шырокая. Я помню, як аглядаўся ўвесь час і мяне здзіўляла, што столькі людзей выйшла – практычна ўся Зэльва”.