Каронавірус крочыць па ўсім свеце і вельмі моцна змяняе жыццё ў Еўропе. Закрытыя межы, каранціны і, часам, нават немагчымасць проста выйсці з хаты. Адмыслоўцы пастаянна кажуць, як кепска адаб’ецца каранцін на эканоміцы і самаадчуванні людзей. Я прайшла праз 14-дзённы каранцін у Польшчы і магу дакладна заявіць – не такі страшны чорт, як яго малююць. Аднак пра ўсё па чарзе.
Для чаго каранцін?
Калі лічба хворых на COVID-19 у Беларусі пакрысе стала расці ў геаметрычнай прагрэсіі стала відавочна – заставацца ў гэтай краіне можа сапраўды быць небяспечным. Аднак пры закрытых межах эміграцыя не такі просты варыянт. Мне пашанцавала: я мела працу ў польскай фірме і карту паляка. Працадаўца ўхваліў магчымасць для мяне перавесціся ў іншы аддзел, я як мага хутчэй набыла квіток на аўтобус да Варшавы і адправілася насустрач прыгодам.
Польшча 15 сакавіка закрыла свае межы, у тым ліку і з Еўрапейскім саюзам. Аднак не для ўсіх: патрапіць у краіну могуць грамадзяне і іх чальцы сям’і, людзі, маючыя карту побыту ў Польшчы, працуючыя ў Польшчы, уладальнікі карт паляка і дыпламаты. Праўда з адным «але» – кожны мусіць адбыць 14-дзённы каранцін. Я доўга не вагалася, але вырашыла што нават 2 тыдні безвылазнага сядзення ў хаце вартыя спаўнення мары.
Колькі слоў пра дарогу да Польшчы. Зараз прадаецца толькі палова месцаў у аўтобусе. Аднак гэта зроблена, каб паберагчы кіроўцаў ад заразы. Пасажыры сядзяць даволі шчыльна: адзін чалавек на адно месца. Аб аніякай сацыяльнай дыстанцыі ў такіх умовах гаворкі ісці не можа.
Большасць едзе да працы. Шмат хто зусім не гаворыць па-польску, просіць перакласці аб’явы ад палякаў-кіроўцаў, дапамагчы з запаўненнем формы і кансультаваць наконт дакументаў.
Як толькі пасажыр сядае ў аўтобус, яму выдаюцца адмысловыя карты, у якіх мусіць напісаць прычыны прабывання ў Польшчы, а таксама ўказаць адрас адбывання каранціну. Адрас трэба абавязкова ўказаць з кодам – чамусьці гэта вельмі істотна для памежнікаў.
Мяжа выглядае апакаліптычна: там, дзе звычайна стаяць чэргі з аўтамабіляў і маршрутак, хоць шарам пакаці. Беларускія памежнікі ўсе ў масках. Выдаюць памятку, якая інфармуе: як толькі ты вернешся на радзіму, то будзеш адбываць яшчэ адзін 2-тыднёвы каранцін. І не кажыце, што не папярэджвалі!
Польскі бок мяжы адразу выводзіць усіх і бескантактава мерае тэмпературу. На шчасце ва ўсіх пасажыраў 36,6. Наступны этап – першасная праверка дакументаў. Зараз ва ўмовах закрытых межаў урады вельмі пільна кантралююць, хто можа і не можа прыязджаць у краіну. На гэтым этапе адсейваюцца 5 чалавек: іхныя працоўныя візы не падышлі пад сённяшнія ўмовы і людзей не прапусцілі ў Польшчу.
Далей гранічная страж больш пільна правярае дакументы. Калі нехта едзе на працу, то тэлефануе працадаўцы. Не дай бог той не падымае трубку: гэта повад не прапусціць чалавека далей. Гэтая працэдура цягнецца прыкладна гадзіну. Агулам мяжа займае пяць гадзін. Рэкорд, улічваючы, што наш аўтобус – адзіны транспарт, які зараз ёсць на «Тэрэспале».
Як праходзіць каранцін
На наступны дзень ад перасячэння мяжы (мне пашанцавала: у Польшчу я прыехала а 10 вечара), на тэлефон прыйшло СМС-паведамленне з просьбай усталяваць адмысловую аплікацыю Kwarantanna Domowa. Яна па GPS-навігацыі адсочвае тваё месцазнаходжанне, і двойчы на дзень просіць зрабіць сэлфі, на якім будзе добра бачны твар. За 14 дзён я вельмі добра налаўчылася ўсміхацца позіркам і знайшла лепшыя вуглы для свайго твару.
Апроч аплікацыі ўсіх «каранціншчыкаў» правярае паліцыя. Раз на дзень яны тэлефануюць і просяць памахаць рукою з вакна. Апроч гэтага пытаюць аб самаадчуванні, ці мае асоба сімптомы COVID-19 і прапаноўваюць дапамогу з прадуктамі. Вельмі вялікі кантраст з беларускімі міліцыянтамі, ад якіх пачуць простае вітанне ўжо дзіўна.
Дарэчы, з прадуктамі дапамаглі калегі (шчыры ім за гэта дзякуй!), якія двойчы прывезлі неабходную ежу. Гэта вельмі дапамагло. Аднак высветлілася, што я замовіла зашмат ежы. Апошні кавалак быў з’едзены праз месяц пасля заканчэння каранціна. У любым разе, ёсць магчымасць дастаўкі ежы праз сацыяльную службу.
Умовы суровыя: нельга выходзіць па-за межы кватэры, калі каранцін адбываецца ў прыватным доме, то нельга нават гуляць ва двары. Усе людзі, якія жывуць з табой на адной тэрыторыі таксама падпадаюць пад каранцін.
Апроч паліцыі і аплікацыі са мной звязвалася «сацыяльная служба» – яны цікавіліся маім псіхічным станам і прапаноўвалі бясплатныя тэрапеўтычныя сесіі. Ад іх я адмовілася.
Чым займацца на каранціне
На каранціне варта цалкам заняць свой час і прытрымлівацца пэўнага графіку. Лепей за ўсё з гэтым дапамагае праца. Я працавала па буднях з хаты, і гэта было ледзь не выратаваннем.
Ва ўмовах, калі нельга выйсці з хаты, спорт і фізічныя нагрузкі – сапраўднае ўратаванне для застыўшых цягліцаў. Перыядычна расцягвалася праз месенджэр Zoom. Цела сказала «дзякуй».
Смачная ежа – яшчэ адно ўратаванне. Прышлося расчахліць рэцэпты і гатаваць розныя прысмакі. Дарэчы, пасля заканчэння каранціну ахвота на гатоўку знікла.
У такія часы часта падаецца, што ты адна такая самотная. Таму варта намагацца падтрымліваць сувязі з сябрамі. Размовы праз месенджэры і тэлефон, рэгулярнае ліставанне, – чалавек надзвычай сацыяльнай істота. Таму трэба заставацца ў кантакце са сваімі дарагімі.
Як не звар’яцець?
Прабыць 2 тыдні не выходзячы з хаты складана, але не смяротна. Галоўнае, што я зразумела з гэтага досведу – важна мець кагосьці, з кім можна было размаўляць і падтрымліваць сувязь.
Быць занятым, але не забывацца на адпачынак. Не перапрацоўвайце больш за паложанае – ваш арганізм і так у стрэсе і працуе на апошніх рэсурсах. Будзьце ўважлівымі да сябе. Клапаціцеся аб здароўі. Не перажывайце, калі не прачытаеце ўсе кнігі, не перагледзіце ўсе фільмы і серыялы. Шчасце не ў гэтым. Паглядзіце, калі «усё гэта скончыцца».
Калі ёсць магчымасць, праводзьце каранцін у вялікай прасторы. Няма нічога горш, чым прасядзець 14 дзён у адных і тых жа чатырох сценах.
Ну і галоўнае – не вешайце нос! Мне вельмі дапамагло перажыць каранцін успрыманне яго як забаўнай прыгоды. Не заўсёды прыемна, але дакладна будзе што распавесці ўнукам. «Не паверыш, у 2020 я ратавала свет тым, што ляжала на канапе».
Ксенія Тарасевіч
Фота аўтаркі
