Pa prostu / Па-просту

  • Płacz zwanoŭ

    23. Zabytaja tragedia kala Krynak (3)

    Na UB u Sakołcy i pośle ŭ sudzie ŭ Biełastoku abvinavaczanych i śviedkaŭ asablivo szczacielno raspytvali pra sąd doraźny, jaki Niemcy pierad rasstrełam zrabili ŭ vadzianym mlinie ŭ Nietupie. Hety dzieravianny budynak staić i dziś nad reczkaj pry szasie da Kruszynianaŭ nidaloko vioski Biełahorcy. Daŭno…ЧЫТАЦЬ ДАЛЕЙ / CZYTAJ DALEJ

Po pudlaśki / По-пудляські

  • „Ja choču byti bliźka ludiam”

    Rozhovôr Jana i Haliny Maksimjukov z poetkoju Zojoj Sačko

    Jan: Čy pomniš, koli v tebe zjavivsie impuls, kob napisati peršy viêrš? I na jakôj movi tobiê napisałosie? Zoja: O, ja dumała, što ty tak i načneš… Ja učyłaś u školi v Parcievi, de była prykładnoju učenicieju. Pan od pôlśkoji movy skazav prynesti viêršyki pud… ЧЫТАЦЬ ДАЛЕЙ / CZYTAJ DALEJ

RSS і Facebook

Вясковая адзінота

Мізантроп

Валеру трохі за сорак гадоў, але ў адрозненні ад многіх вясковых мужыкоў у падобным веку, ён застаецца ў добрай фізічнай форме, жвавы і мускулісты. З аднаго боку, яго равеснікі амаль усе жанатыя, працуюць цэлымі днямі, харчуюцца далёка не заўсёды правільна, а па выходных і па святах часта расслабляюцца за шашлыкамі і пляшкай. Валера ж замест гэтага ездзіць па ваколіцах на ровары, займаецца яшчэ на турніках. 

Калісьці ён скончыў педагагічны ўніверсітэт і некалькі гадоў працаваў настаўнікам па адпрацоўцы, але ўспамінаць гэты час не любіць, кажа, што ў школе яму зусім не падабалася і плацілі дрэнна. Таму звольніўся адразу пасля заканчэння адпрацоўкі і перабіваўся ў Мінску часовымі заробкамі, пераважна ў будаўніцтве.

У вёсцы Валера жыве ўжо гадоў з пяць. Вярнуцца на малую радзіму яго вымусіла хвароба бацькі – таго зваліў інсульт, а маці не давала сама рады з ляжачым хворым, таму і вызвала сына. На Валеру аформілі апякунства і ён амаль поўнасцю ўзяў на сябе догляд за бацькам, карміў, мыў, рэгулярна пераварочваў з боку на бок, каб не з’явіліся пролежні. Акрамя гэтага, стаў рабіць у хаце дробныя рамонты і даглядаць за агародам.

Валера не надта гаваркі і ўвогуле не эмацыянальны, таму нават па выразу твару цяжка было зразумець, ці лёгка давалася яму такое манатонная жыццё. Адзінае, да чаго ён прызнаваўся, гэта нелюбоў да саджання і наступнага капання бульбы:

– Сто разоў паўтараў маці, на халеру гэта рабіць, давай проста купім, падвязуць да дому, вылаяўся я аднойчы, а яна хоча толькі сваю есці. Вочы б мае не бачылі гэтай бульбы!

Напачатку нашага знаёмства, у рэдкія моманты, калі разам з бацькам на большую частку дня заставалася маці, Валера даволі ахвотна пагаджаўся сустрэцца, мог разам праехацца на ровары, распавядаў пра вёску і цікавыя мясціны ў ваколіцах, бо ведаў кожную сцежку. Часам мог выпіць піва ў сваёй  шопцы, паказваў старыя бацькавы ці дзедавы інструменты, стогадовы амаль кубелец, які хацеў самастойна адрэстаўраваць. Зрэдку, але з’яўляўся ў лазні.

Але недзе гады праз два нашмат радзей Валера пачаў адказваць на паведамленні, выходзіць на вуліцу амаль заўсёды адмаўляўся, спасылаючыся то на хатнія справы, то на дрэнную пагоду. Падчас нешматлікіх сустрэч ён выглядаў раздражненым, казаў пра сябе, што зусім „абмізантропіўся” і людзі яго нервуюць. З адчувальнай крыўдай у голасе расказваў пра былых аднакласнікаў, якія наведвалі яго толькі летам, калі прыязджалі ў вёску адпачыць з жонкамі ці мужамі ды дзецьмі.

– Правільна! – з сарказмам казаў Валера – яны едуць купацца да грыбы збіраць, а ў мяне няма часу, бо на градках трэба рабіць, яны самі сябе не праполюць і не пальюць. А вось зімой, калі я тут з нуды выю, ніводзін не з’явіцца!

Сваякі спрабавалі пазнаёміць яго з мясцовымі дзяўчатамі, але Валера аднекваўся, што не мае чаго ім прапанаваць, бо не мае ані ўласнай хаты, ані сталай працы, толькі сціплыя выплаты за апякунства.

Некалькі месяцаў таму ён зусім замкнуўся, а на прапановы проста на двары пагутарыць заўсёды адказваў, што выйдзе калі-небудзь іншым разам. Апошні раз мы сустрэліся па дарозе да цягніка, пагаварылі літаральна некалькі хвілін. Валера не змяніўся, быў усё такі ж спартыўны і падцягнуты. Распавёў, што едзе ў сталіцу да стаматолага, што бацька памёр на пачатку лета, а сам ён зараз знаходзіцца „на скрыжаванні” – думае, ці то ў вёсцы пакуль застацца, ці то зноў шукаць шчасця ў горадзе. 

Ці ўбачу яго калісьці зноў? Не ведаю.

У Беларусі матэрыяльная дапамога выплачваецца асобам, што даглядаюць інвалідаў 1-й групы ці асоб у сталым веку (ад 80 гадоў). Яна павінна складаць 100 % бюджэта пражытачнага мінімума пры доглядзе за адной непрацаздольнай асобай і 120 % за двума і больш непрацаздольнымі людзьмі. З 1 жніўня бюджэт пражытачнага мінімуму складае ў сярэднім 433 рублі (каля 535 злотых).

Сяргей Александровіч

Фота аўтара

Пакінуць адказ

Ваш адрас электроннай пошты не будзе апублікаваны.

Календарыюм

Гадоў таму

  • ў кастрычніку

    1005 – 1019 г. першая згадка ў летапісах пра Бярэсьце. 710 – 1314 г. князь Давыд Гарадзенскі разбіў вялікі паход крыжакоў на Наваградак. 625 – 1399 г. паражэньне ад татараў арміі Вялікага Княства Літоўскага на чале зь князём Вітаўтам на …ЧЫТАЦЬ ДАЛЕЙ / CZYTAJ DALEJ

Календарыюм / Kalendarium

Сёньня

  • (592) – 15.10.1432 г. князь Вялікага Княства Літоўскага Жыгімонт (малодшы брат Вітаўта) аднавіў унію з Польшчай, але пасьля перамогі над Сьвідрыгайлам зноў вырашыў вызваліцца ад саюза з Польшчай.
  • (307) – У 1717 г. нар. Кароль Вырвіч (пам. у 1793 г.), пэдагог, філёзаф. Паходзіў зь сям’і незаможнага беларускага шляхціца з Браслаўшчыны. Выкладчык Collegium Nobilium. Аўтар падручнікаў „Паходжаньне сучасных дзяржаў і народаў”, „Кароткае сыстэматычнае выкладаньне ўсеагульнай гісторыі”, „Сучасная геаграфія”, „Усеагульная геаграфія”.
  • (207) – 15.10.1817 г. у Золотурне ў Швайцарыі пам. Андрэй Тадэвуш Банавэнтура Касьцюшка (нар. 30.11.1745 г. у фальварку Сяхновічы на Берасьцейшчыне ў сям’і  беларускага шляхціца) – вядомы палітычны дзеяч Рэчы Паспалітай.
  • (191) – 15.10.1833 г. у Флярэнцыі пам. Міхал Клеофас Агінскі (нар. 25.09.1765 г. у Гузаве пад Варшавай), дзяржаўны дзеяч, кампазітар, аўтар слыннага паланэза „Развітаньне з радзімай”.
  • (146) – 15.10.1878 г. памёр Ігнацы Касовіч (нар. у 1808 г. на Віцебшчыне), філолаг. Закончыў Галоўную духоўную сэмінарыю Віленскага унівэрсытэта. З 1833 г. прафэсар грэцкай мовы і царкоўнага красамоўства ў грэка-каталіцкай сэмінарыі ў Жыровічах. З 1835 г. выкладаў у Кромскай, Смаленскай, Маскоўскай гімназыях. З 1870 г. працаваў прафэсарам грэцкай мовы ў Варшаўскім унівэрсытэце. Разам з братам Каятанам склаў „Грэчэска-рускі слоўнік” (1847). 
  • (79) – 15.10.1945 г. пачала свой першы год працы Беларуская гімназія ў ДП-лягеры ў Ватэнштаце (Нямеччына). Дырэктарам школы быў Вацлаў Пануцэвіч (Папуцэвіч).
  • (74) – 15.10.1950 г. у Саўт-Рывэры (ЗША) а. Мікалаем Лапіцкім і Сьвятаславам Коўшам было заснавана Аб’яднаньне праваслаўных беларусаў.
  • (35) – 15.10.1989 г. у Менску памерла Вера Пола, актрыса. Нар. у Менску 7.02.1901 г., у 1922-1977 гг. працавала ў тэатры імя Янкі Купалы. Найбольш значныя ролі: Агата ў „Паўлінцы” Я. Купалы, Маланьня ў „Кар’еры таварыша Брызгаліна” Е. Міровіча, Карміліца ў „Рамэо і Джульета” Уільяма Шэкспіра.

Новы нумар / Novy numer

Папярэднія нумары

Усе правы абаронены; 2024 Czasopis