Думкі
Галаву ахінаюць думкі. Прыплываюць усё новыя. Думкі – вобразы, матывы.
Яны з красак золку, барвовай восені, з просіні неба.
Яны – колеры нівы, сонечнага разводдзя.
Яны – шчаслівы звонкі голас жняі і штось з пацалунку. Не кожны здолее іх прасочыць у пратокі святла, у стужкі ветру.
Ім патрэбен сэнс і мелодыя, звон сталі і шэпт маладога лісця.
Не адна патухне ўдалечыні начная навальніца, не адзін мільгне дзень, месяц.
Словы патрабуюць гарту, каб краналі, як лемеш.
Пахі
З радасцю і болем кожны раз еду ў родныя аселішчы.
Пах каснікоў бяроз і жнівеньскай зямлі ў загрывачным калоссі – з грыбнымі зацішкамі і начлежнымі досвіткамі.
З вечнай аскомай недаспелых яблык…
О, родныя мясціны!
Жыццё як сон – як пах майскай чаромхі і садоў. Вочы рады зямлі і сонцу і зіхатлівасці нябёс.
Гады прамінулі.
Здаецца чуеш, як звініць світальным клічам дрозд-перасмешнік у сасонніку, як пахнуць рамонкі на папарах і вецер-ліставей, і першы снег.
Гляджу шырокімі вачыма. І памяць гартае і гартае.
Янка Целушэцкі
