Do pełnych 95 lat zabrakło Mu miesiąc i kilka dni. Tej rocznicy urodzin, którą chciał uroczyście świętować w gronie rodziny i przyjaciół, nie doczekał. Odszedł od nas 7 sierpnia 2024 roku.

Borys Russko – pułkownik WP w stanie spoczynku, a przede wszystkim znakomity, oryginalny poeta urodził się 13 września 1929 roku w Białowieży, czyli w samym sercu Puszczy Białowieskiej. Do rodzinnych miejsc bez ustanku wracał myślami, często poświęcał im utwory poetyckie. Większość życia spędził jednak w Warszawie.

Białowieżę opuścił w 1948 roku, rozpoczynając studia na Politechnice Łódzkiej. W następnym roku przeniósł się na Wydział Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Warszawskiej, który ukończył w 1952 roku. Po studiach, aż do czasu odejścia na emeryturę w 1978 roku, pracował w Szefostwie Służby Uzbrojenia i Elektroniki Ministerstwa Obrony Narodowej. W 1968 roku otrzymał stopień pułkownika. 

Jako poeta zadebiutował w 1992 roku. Wydał następujące tomiki wierszy: „Wołanie w Puszczy Białowieskiej” (1998), „Pełzanie po Ciszy” (1999), „Cztery pory roku” (2000), „Powiew puszczy” (2001), „Przesiewanie mgły” (2001), „Pochylony nad źródłem” (2001), „Białowieska arka” (2001), „W płatkach snu” (2002), „Wiersze dla dzieci” (2002), „Uciekające horyzonty” (2002), „Zawirowania” (2003), „Odczytywanie znaków. Sentencje i aforyzmy” (2004), „W strugach nocy” (2005), „Rozgarniam noc. Asymetria” (2005), „W stronę światła” (2011), „Olśnienia. Aforyzmy i sentencje” (2019), „Uciekające świty” (2019), „Za zasłoną” (2020), „Ścieżkami sobie tylko znanymi” (2021), „Za horyzont horyzontów” (2022), „Podarowana niepowtarzalność” (2022), „Czytam z ust natury” (2023), „Chwile nietknięte czasem” (2023), „Z Ogrodu za zasłoną” (2023), „Nieskończoność na progu” (2023), „Widzieć, słyszeć, dotykać” (2024), Prawdomówność gwiazd” (2024). Jego utwory opublikowano także w kilku almanachach literackich i wydawnictwach zbiorowych. 

Od 1999 roku członek Związku Literatów Polskich. W 1970 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Był też Laureatem Nagrody Literackiej im. Witolda Hulewicza. W 2019 roku minister kultury i dziedzictwa narodowego przyznał mu brązowy medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2022 roku natomiast otrzymał Nagrodę Księcia Konstantego Ostrogskiego. 

W 2023 roku Beata Hyży-Czołpińska zrealizowała o Nim 17-minutowy film dokumentalny pt. „Jest we mnie Puszcza”. 

Borys Russko był bardzo ciepłym i życzliwym człowiekiem. Emanował dobrocią i pogodą ducha. W jego towarzystwie czuło się komfortowo. Był wspaniałym gawędziarzem. Lubił opowiadać o budowie wszechświata i materii – na ten temat posiadał zaskakująco dużą wiedzę.

Pochowany został 12 sierpnia na cmentarzu w rodzinnej Białowieży.

Spoczywaj Borysie w pokoju! Niech Ci Twoja ukochana Puszcza Białowieska śni się wiecznie

Piotr Bajko