Pa prostu / Па-просту

  • Płacz zwanoŭ

    24. Dochtar Maroz (6)

    U archiwie IPN kromie dakumentaŭ UB majuć jaszcze druhuju dakumentacju – z Wajskowaho rajanowaho sudu ŭ Biełastoku, dzie krychu bolsz infarmacjaŭ pra sprawu Wacława Maroza. Baraniŭ jaho adwakat Alaksandar Saroka z Warszawy. 26 kwietnia 1950 r. jak obrońca wojskowy pasłaŭ da suda ŭ Biełastoku piśmo,…ЧЫТАЦЬ ДАЛЕЙ / CZYTAJ DALEJ

Po pudlaśki / По-пудляські

  • Hapčyna vnučka

    Siête stałosie v marciovi.

    Porankami šče trochi moroziło, ale dniom sonečko dobre hrêło, sniêh davno rozstav napreč. Posliêdnich para dion pohoda była vže vesnianaja.Agata šparko išła z dočkoju na prystanok, vony vybralisie do Biłostoku do dochtora. Marjola raz-po-raz pudbihała, starajučysie pospiêti za materoju, a siête ne było takoje proste…. ЧЫТАЦЬ ДАЛЕЙ / CZYTAJ DALEJ

RSS і Facebook

Świadectwo pamięci o Eugeniuszu Kabatcu

Ukazała się książka „Świadectwo pamięci”, poświęcona życiu i twórczości Eugeniusza Kabatca (1930-2020), wybitnego polskiego pisarza, tłumacza literatury białoruskiej, rosyjskiej i włoskiej oraz publicysty, a także działacza kulturalno-społecznego, wieloletniego prezesa polskiego oddziału Stowarzyszenia Kultury Europejskiej. Debiutował tomem opowiadań „Pijany anioł”, pisał powieści „Za dużo słońca”, „Romans”, „Przygoda z Agnieszką”, „Małgorzata, czyli requiem dla wojowniczki”, „Śmierć robotnika w hotelu „Sawoy”, „Patrycja, czyli o miłości i sztuce w środku nocy”, „Jedenaste przykazanie” i „Żółwie”, szkice literackie „Oranie morza” i „Rekonanse włoskie” czy prozatorskie freski włoskie „Autostrada słońca” i „Filip i Dżulietta”.

Eugeniusz Kabatc był także autorem scenariuszy filmowych (m.in. filmu „Decyzja”), a także sztuk teatralnych, m.in. „Fałszerz i jego córka”, która była wystawiana na scenie Teatru Śląskiego w Katowicach. W 2009 roku otrzymał prestiżową nagrodę im. C. K. Norwida.

Przyjaźnił się też z Sokratem Janowiczem. Uczestniczył w organizowanych przez niego białoruskich trialogach, tłumaczył na jeżyk polski jego książki (m.in. wspomnienia „Nie żal prażytaha”).

Eugeniusza Kabatca znałem osobiście. Przyjeżdżał z Warszawy do wsi Planta i Minkówka w gminie Narewka, a moja rodzinna wieś Lewkowo Nowe leży w tej samej gminie, po sąsiedzku z Plantą. Okolice są tu urokliwe, położone nad spokojną i krętą nizinną rzeką Narewka na skraju Puszczy Białowieskiej.

Eugeniusz urodził się w Wołkowysku, w Plancie miał dziadków, tam mieszkali też jego rodzice. Do dziś żyją w tej wsi jego krewni i znajomi.

Po Eugeniuszu zostały dla potomnych jego wspomnienia o ludziach z tych puszczańskich okolic (cykl „Młyn nad Narewką” był drukowany w „Czasopisie”). Znalazły się one teraz w książce „Świadectwo pamięci”, wydanej przez RES HUMANA i SEC (Warszawa 2023).

Z wielką ciekawością przeczytałem w niej wspomnienia o Eugeniuszu Kabatcu jego najlepszych przyjaciół – Janusza Termera, Marii Szyszkowskiej, Wacława Sadkowskiego, Krzysztofa Lubczyńskiego, Elżbiety Bańko-Sitek, Stanisława Nyczaja (napisane wierszem) i Macieja Andrzeja Zarębskiego.

Promocja książki odbędzie się 20 marca br. w siedzibie polskiego oddziału Stowarzyszenia Kultury Europejskiej (SEC) w Warszawie.

Jan Ciełuszecki

Пакінуць адказ

Ваш адрас электроннай пошты не будзе апублікаваны. Неабходныя палі пазначаны як *

Календарыюм

Гадоў таму

  • у чэрвені

    – у 1519 г. Францыск Скарына выдае ў Празе Кнігу Руф, Кнігу Эсфір, Кнігу Плач Іяэміі. – 28.06.1660 г. войскі Вялікага Княства Літоўскага і польскія разбілі каля вёскі Палонка Слонімскага павету войскі расейскага агрэсара (камандуючы Іван Хаванскі). – 7.06.1825 г. …ЧЫТАЦЬ ДАЛЕЙ / CZYTAJ DALEJ

Календарыюм / Kalendarium

Сёньня

  • (184) – 6.06.1841 г. у Мількаўшчыне на Гарадзеншчыне нар. Эліза Ажэшка (з дому Паўлоўская), польская пісьменьніца. Памерла 18.05.1910 г. у Гродне, пахаваная на старых каталіцкіх могілках.
  • (91) – 6.06.1934 г. у Ленінградзе памёр Браніслаў Эпімах-Шыпіла, культурна-асьветны беларускі дзеяч, адзін з пачынальнікаў беларускага адраджэньня ў Пецярбурзе. Нар. 4.09.1859 г. у фальварку Будзькаўшчына Лепельскага пав., закончыў Пецярбургскі унівэрсытэт (1886), з 1891 г. працаваў у бібліятэцы
  • (75) – 6.06.1950 г. у Клянах Дубровенскага раёна нар. Аляксей Дудараў, сучасны беларускі драматург.

Новы нумар / Novy numer

Папярэднія нумары

Усе правы абаронены; 2025 Czasopis
Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com