Яўгенія Бура мела дзявочае прозвішча Карпюк. Яна – ураджэнка вёскі Капітаншчына Нараўчанскай гміны Гайнаўскага павета. Беларускай літаратурнай мовы вучылася ў Пачатковай школе ў Старым Ляўкове. Любіла ўрокі белрускай мовы. Гэтую любоў прывіла ёй мама, якая чытала ёй цікавыя вершы, казкі і апавяданні на роднай мове. Яны ёй вельмі падабаліся.

Цяпер Яўгенія Бура жыве ў Бандарах Міхалоўскай гміны. Шмат працуе грамадска. Яе выбралі старшынёй мясцовага Гуртка вясковых гаспадынь (КГВ). Гурток існуе і актыўна працуе чатыры гады. Вяртае прызабытыя народныя вясковыя абрады і традыцыі, між іншым, як калісьці рыхтаваліся да святкавання Вербніцы і Вялікадня ды як яны праходзілі на вёсцы. Ёсць у яе задума, каб арганізаваць у Бандарах ізбу традыцыі, штосьці на ўзор міні-музея, у якім памясцілі б некаторыя здабыткі даўніны. У некаорых сялян яны дагэтуль яшчэ ёсць і іх трэба зберагчы.

Спадарыня Яўгенія піша вершы на беларускай мове і ўдзельнічае ў аўтарскіх сустрэчах разам з паэтэсамі Любай Саковіч і Марыяй Хлябіч. Яна пачала пастаянна чытаць „Часопіс”. Для яе ён вельмі цікавы (глядзіце здымак на наступнай старонцы).

Янка Целушэцкі

Vioska

Sonca ŭstała rana-rana,

zahlanuła mnie ŭ akno:

Ustavaj, ty ŭže vyspana,

i prajdzisia praz siało. 

U susieda  ŭsio na płocie

pievień hołasna kryčyć,

kliča kurej na śniadańnie.

Haspadynia tam staić,

uže z rešata jadu

rassypaje pa ziamle

i chałodnaju vadoju

poić usich svaich kurej.

Haspadar ustaŭ z paścieli,

čobaty jon naciahnuŭ,

zahlanuŭ u akno małoje –

treba vyhaniać karoŭ.

U alšynie tam za vioskaj

usio śpiavajuć sałaŭi.

Tolki rańniaju paroju

ŭčuješ hołas ich i ty.

Škoda doŭha ŭ paścieli

paciahacca i lažać,

treba bosymi nahami

travu rosnuju pamiać

i pačuć, jak pachnie  vioska,

jak pryhoža na dvary.

Vyjazdžajuć uže ŭ pole

nie furmanki – traktary!

Jaŭhienija Bura