У Беларусі ўжо амаль няма недзяржаўнай свабоднай прэсы. „Народнаую волю”, заснаваную яшчэ ў 1995 г. найбольшую апазіцыйную газету, якая выходзіла два разы ў тыдзень, цяпер можна чытаць толькі ў інтэрнэце. У жніўні мінулага года, пасля ўспышкі шматтысячных пратэстаў у краіне, друкарням было забаронена яе друкаваць. Раней таксама гэта здаралася, таму прыходзілася друкаваць газету нават у Расіі. Цяпер і такое стала немагчымым.

Падобны лёс спаткаў рускамоўныя „Свободные новости плюс”, „Газету слонимскую” і „Белгазету”. Рэжым Лукашэнкі рознымі спосабамі прыпыніў выдаванне апазіцыйнай прэсы, каб абмежаваць незалежную, сапраўдную інфармацыю пра тое, што адбываецца ў краіне. Не абмінула гэта нават невялікіх рэгіянальных выданняў.

Друкарня ў Берасці пасля 18 гадоў адмовілася ад друку недзяржаўнай „Брестской газеты”. Прычынай стала папярэджанне пракуратуры, якое атрымаў галоўны рэдактар з увагі на яго ўдзел у відэароліку на Ютуб, у якім разам з вядомымі грамадскімі ды культурнымі дзеячамі Берасцейшчыны выступіў ён супраць гвалту і рэпрэсій у краіне.

У канцы снежня у рэдакцыю незалежнай газеты „Ганцавіцкі час”, якой 19 гадоў,  увайшла міліцыя. Адбыўся вобшук і быў канфіскаваны рэдакцыйны ноўтбук.

З гэтага году сваю дзейнасць спыніла – не з-за палі­тычных ужо, але фінансавых прычын – незалежная газета „Вольнае Глыбокае”. Апошнім часам выходзіла яна накладам 900 экземпляраў, а ў лепшыя часы было гэта амаль 5 тысяч. Газету, якая цікавая найперш з увагі на мясцовую краязнаўчую тэматыку, у практыцы 26 гадоў рыхтавала і распаўсюджвала сям’я галоўнага рэдактара. Прыбытку не было, але з продажу можна было хаця б аплаціць друкарню. Цяпер і гэта стала немагчымым.

Адзінай агульнабеларускай недзяржаўнай беларускамоўнай газетай застаўся „Новы час”. Выданне аднак з лютага не будзе ўжо прадавацца ў шапіках Белсаюздруку. Пасля адмовы канцэрну, які мае манаполь у краіне на распаўсюджванне прэсы, газету можна будзе атрымаць толькі праз падпіску.

Рэдакцыі незалежных газет не здаюцца. Пераходзяць у інтэрнэт, якога ўлады кантраляваць поўнасцю не ў змозе. Менавіта інтэрнэт-медыі, а перадусім тэлеграм-каналы, аказаліся асноўнымі для беларускай рэвалюцыі. Паводле даследаванняў, калі год таму Тэлеграмам карысталіся каля 20-23 прац. беларускіх інтэрнаўтаў, то восенню 2020 г. іх ужо ўдвая больш.