Фота Міры Лукшы
У гэтым годзе маем хіба што рэкордны сезон, калі гаварыць пра колькасць беларускіх фэстаў у нашым рэгіёне. На працягу мінулых двух месяцаў у гмінных мястэчках, павятовых гарадах і нават шмат дзе ў невялікіх вёсках адбылося мноства забаўляльна-танцавальгых імпрэзаў такога характару на свежым паветры. Іх арганізатарамі з’яўляюцца найчасцей гмінныя дамы культуры, апошнім часам яшчэ Гурткі вясковых гаспадынь.
У суботу ці нядзелю людзі гулялі пры беларускіх, украінскіх і рускіх песнях, забываючыся нават, што недалёка на мяжы стаіць шмат войска, беларусы церпяць ад палітычнага пераследу ў лукашэнкаўскіх турмах, а ўкраінцы і расіяне ўжо два з паловай года страляюць адзін да адного на вайне.
Нягледзячы на напружаную атмасферу і нават мілітарную пагрозу звонку, гэтыя фэсты для іх арганізатараў і ўдзельнікаў з’яўляюцца нават свайго віду ўцёкамі ад такой небяспекі і наогул у сувязі з гэтым ад сумнай штодзёншчыны. Прытым не маюць яны адназначна нацыянальна-меншаснага характару. Нават у выпадку фэстаў арганізаваных БГКТ ці іншымі беларускіміі арганізацыямі ён даволі цьмяны. Нягледзячы на беларускія надпісы на сцэне ды такія ж песні ў рэпартуары выканаўцаў. Па-за сцэнай беларускае слова ці па-свойму з кожным годам пачуць можна ўсё радзей і радзей.
Пасля сёлетняга „Купалля” ў Белавежы з’явілася адгалоска ў Фейсбуку, што „szkoda, że niektóre zespoły na białoruskim Kupalli śpiewały po rusku i ukraińsku (Prymaki i As)”.
Старшыня БГКТ Васіль Сегень як арганізатар адпісаў: „Jednym szkoda, a ja uznaję to za atut. Świadectwo wielokulturowości naszego regionu. As śpiewał też po polsku, by dopełnić obraz”.
„To może pamianiajcie nazwu BHKT na Towarzystwo Wielokulturowości?” – з’явілася пытанне.
„Padumaju. Ale to uże następca” – адказаў старшыня БГКТ.
Найбольшымі беларускімі фэстамі з’яўляюцца цяпер „Сяброўская бяседа” ў Гарадку і „Прымацкая бяседа” ў Міхалове. Паводле арганізатараў збіраюць яны 3-4 тыс. удзельнікаў. Праўда, не толькі „праваслаўных”, бо не адны яны любяць такія кліматы. На правядзенне абедзвюх бясед, фэстаў БГКТ і некалькі іншых грошы дае Варшава як на беларускую справу. Тым не менш адкрытым застаецца пытанне, наколькі такія імпрэзы садзейнічаюць захаванню і развіццю беларускай культурнай тоеснасці (такі ёсць асноўны пункт у дамове на фінансаванне). Напэўна садзейнічаюць, але ці не маглі б болей?
