Кацька з маці пачалі паціху сварыцца ўжо раніцай у суботу. Сутыкненні іх мелі нейкі цыклічны характар. То бок у момант наймацнейшага раздражнення жанчыны пераходзілі амаль на крык, потым паволі супакойваліся і дамаўляліся не закранаць балючага пытання, аднак праз некалькі гадзін зноў пачыналі абменьвацца крытычнымі заўвагамі. Спрэчка паволі набірала моцы і ўвечары маці з дачкой зноў лямантавалі. Гэтак было ў нядзелю і раніцай у панядзелак. Тут яшчэ прыехаў на выходныя у госці швагер, муж Кацькінай малодшай сястры. Гэта, безумоўна, дадала алею ў агонь.
Што ж стала прычынай сямейнай перапалкі? На першы погляд, здаецца, дробязь, усяго толькі вываз пустых і непатрэбных шкляных слоікаў, пластмасавых бутылак і макулатуры, бо увесь сарай быў гэтым „дабром” завалены, а заняцца ім ўсё ніяк не даходзілі рукі. Справа, здаецца, на пару грошаў. У панядзелак павінен быў прыехаць скупшчык другаснай сыравіны на грузавіку ды забраць пакеты з непатрэбнымі рэчамі. Але каб было так проста!
Першая праблема была звязана з месцазнаходжаннем хаты, дзе жылі кабеты. Стаіць яна не на самай вуліцы, што праходзіць па вёсцы паўкругам, а ў невялічкім завулку. Таму таксоўкі, машыны хуткай медыцынскай дапамогі і нават пажарнікі, што пару год там прыяжджалі травіць восаў, звычайна торкаліся з аднаго канца вуліцы ў другі, не знаходзячы патрэбнага адрасу. Так, хутчэй за ўсё, павінна было быць са скупшчыкам, бо ён ніколі раней у іх не быў.
Кацька прапаноўвала выйсці і сустрэць яго, а Адамаўна, яе маці, некалькі разоў тлумачыла хлопцу па тэлефоне, як трэба будзе знайсці хату. Пасля размовы ўздыхала і ўпарта паўтарала, што той усё адно памыліцца і прыедзе не туды. Шчыра кажучы, Адамаўна і раней мела звычку паўтараць тое самае шмат разоў і далёка не ўсе субяседнікі на гэта спакойна рэагавалі, але пасля разводу з мужам звычка гэтая яшчэ больш узмацнілася. Кацьку раздражняла бясконца размаўляць пра скупшчыка і яна пачынала сварыцца з маці.
З разводам, які адбыўся ўжо даваолі даўно, была звязана другая прычына канфлікту. Пакеты з другаснай сыравінай трэба было пагрузіць у кузаў грузавіка, бо скупшчык сам гэтага не рабіў. Маці нельга было падымаць цяжкіх рэчаў з-за праблемаў са здароўем, але і Кацька ў свае сорак гадоў не мела мужа, а таксама скардзілася на грыжу і баялася паднімаць штосьсці, што важыла больш за пару кілаграмаў. Швагер прапаноўваў дапамагчы, але ж зранку ў панядзелак ён мусіў вяртацца ў горад на працу. Скупшчык жа казаў, што не ведае, а якой дакладна гадзіне будзе на месцы. Дарэчы, прыехаў ён толькі праз гадзіну пасля адыходу цягніка. Швагер раіў таксама проста папрасіць скупшчыка самастойна пакласці пакеты ў кузаў, бо яны былі не такія ўжо і цяжкія, а перад адыходам нагадаў, што няблага б было потым здаць яшчэ й металалом.
– Ды дай ты хаця б з гэтай праклятай макулатурай разабрацца! – у адзін голас закрычалі жанчыны.
Ну і натуральна усе ізноў пасварыліся. Пакрыўджаны швагер, развітаўшыся скрозь зубы, пайшоў на свой цягнік. Потым урэшце прыехаў грузавік, прычым скупшчык адразу знайшоў патрэбны дом. Ён зважыў бумагу, пластык і шкло і сам пагрузіў у кузаў. Макулатура, бутэлькі і слоікі „пацягнулі” недзе на рублёў дзесяць (каля дванаццаці злотых).
– Як гэта?! – успыхнула Адамаўна – ды вы нас ашукваеце! Гэта ж грашы нейкія! Я буду зараз у вашую кантору тэлефанаваць, каб разабрацца!
Урэшце Кацьцы ўдалося неяк супакоіць маці. Скупшчык моўчкі сеў у свой грузавік і паехаў, напэўна праклінаючы сябе, жанчын і ўсё вакол за тое, што за дзясятку сапсаваў настрой на цэлы дзень. Адамаўна пасля здачы другаснай сыравіны яшчэ доўга не магла прыйсці ў раўнавагу. Кацька дарэмна спрабавала патлумачыць, што другсыравіна сапраўды каштуе няшмат і дзякуй увогуле, што яе хтосьці забраў, але потым зразумела, што лепш не чапаць маці. Недзе толькі праз тыдзень пра макулатуру і бутэлькі ўрэўце забылі.
Другасную сыравіну ў Беларусі сапраўды здаюць па нізкіх цэнах. Кілаграм макулатуры каштуе 15 капеек (каля 18 грошаў), пластыкавыя бутэлькі ад 5 да 90 капеек (ад 6 грошаў да 1 злотага і 9 грошаў) , бітае шкло ад 13 да 20 капеек (прыкладна ад 16 да 24 грошаў).
Сяргей Александровіч
