Jego ścieżka życiowa rozpoczęła się na Białostocczyźnie, otarła o Śląsk i zakończyła w Białowieży. Mirek był człowiekiem energicznym, pełnym inicjatywy, z pasją wykonywał wszystko, za co się brał. Odszedł przedwcześnie, ale wciąż trwa w pamięci osób, które się z nim zetknęły.
Mirosław Dworakowski przyszedł na świat 7 marca 1954 roku w Baciutach (gmina Turośń Kościelna k. Białegostoku) w rodzinie Piotra i Zinaidy z domu Guszcz. Jego ojciec był cenionym psałomszczykiem, który także związał się z Białowieżą (w latach 1977-1991 kierował tutejszym cerkiewnym chórem).
Mirek od dziecka miał pociąg do mechaniki. Po ukończeniu podstawówki wstąpił do Technikum Mechanicznego w Białymstoku, które ukończył w 1974 roku, otrzymując dyplom technika mechanika (specjalność budowa maszyn). Będąc z natury społecznikiem już w czasie nauki rozpoczął działalność w organizacjach młodzieżowych. Organizował i prowadził m.in. Międzynarodowe Szkolne Hufce Pracy, za co w 1972 roku otrzymał Srebrną Odznakę OHP. Pełnił też funkcję przewodniczącego Wojewódzkiego Zespołu Rad Internatów.
Pracę zawodową rozpoczął w lecie 1974 roku, zatrudniając się w Przedsiębiorstwie Doświadczalnym Opakowań w Budowie w Białymstoku. Przez cztery miesiące pracował jako stażysta technik mechanik, następnie przez niecałe dwa miesiące na stanowisku montera maszyn i urządzeń przemysłowych.
W styczniu 1975 roku postanowił przenieść się na Śląsk. Znalazł pracę w Kopalni Węgla Kamiennego „Staszic” w Katowicach. Na stanowisku mechanika pod ziemią przepracował około trzech miesięcy, gdy upomniało się o niego wojsko.
Służbę wojskową Dworakowski odbywał w jednostkach lotniczych w okresie od kwietnia 1975 do kwietnia 1977 roku. Był komendantem eskadry, dosłużył się stopnia kaprala.
Po wojsku powrócił do kopalni w Katowicach. Pracował w niej jako ślusarz pod ziemią do połowy lutego 1984 roku. W tym czasie poznał białowieżankę Olgę Korniejczuk, która ukończywszy studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, pracowała w katowickim Przedsiębiorstwie Handlu Zagranicznego „Stalexport”. Przypadli sobie do serca i pobrali się. Doczekali się dwóch synów, Mateusza i Damiana – obaj ukończyli wyższe studia, jeden został leśnikiem, drugi socjologiem.
W kopalni Mirosław prowadził szkolenia pracowników nowo przyjętych w zakresie swych specjalności. W 1982 roku został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi za siedmioletnią nieprzerwaną i wyróżniającą się pracę w górnictwie. Rok później ukończył kurs pedagogiczny.
W połowie lutego 1984 roku Dworakowski zmienił miejsce pracy. Przeniósł się do Głównego Instytutu Górnictwa w Katowicach, na stanowisko technologa. W Instytucie pracował do końca czerwca tego samego roku. Na horyzoncie zarysowała się Białowieża.
Z początkiem września 1984 roku Mirosław został wychowawcą w internacie Zespołu Szkół Zawodowych Ministerstwa Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego, późniejszego Zespołu Szkół Leśnych, a obecnie Technikum Leśnego. Pracował tutaj do końca sierpnia 2005 roku.
W tym czasie podnosił swoje wykształcenie. W 1992 roku uzyskał tytuł magistra filologii rosyjskiej na Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. Na tej samej uczelni i w tym samym czasie ukończył również studium bibliotekarskie. Dwa lata później dorzucił do swego „koszyczka” kurs kwalifikacyjny z pedagogiki opiekuńczo-wychowawczej, który zorganizował Zespół Placówek Doskonalenia Nauczycieli w Białymstoku. Natomiast w 1999 roku uzyskał I stopień specjalizacji zawodowej w zakresie pracy opiekuńczo-wychowawczej, a dwa lata później został awansowany na nauczyciela dyplomowanego.
Przełożeni powierzali Dworakowskiemu prowadzenie uroczystości szkolnych. Pod jego opieką był też Poczet Sztandarowy Szkoły. Zwierzchnictwo dostrzegało i doceniało pracę młodego i zaangażowanego pedagoga oraz wychowawcy, świadczą o tym przyznane mu odznaczenia: Medal Komisji Edukacji Narodowej za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania (1996) i Srebrny Krzyż Zasługi (2000) oraz wyróżnienie Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa za wybitne osiągnięcia w pracy pedagogicznej i wychowawczej w resortowym szkolnictwie zawodowym (1997), a także nagroda Starosty Powiatu Hajnowskiego (2003) oraz liczne nagrody dyrektora szkoły.
Mirosław był również aktywnym działaczem PTTK i przewodnikiem turystycznym. Swoje zamiłowanie do turystyki i krajoznawstwa z pasją zaszczepiał młodzieży. Do PTTK wstąpił w 1984 roku. Początkowo należał do koła przy Głównym Instytucie Górniczym w Katowicach, a po przeniesieniu się do Białowieży zasilił szeregi tutejszego koła PTTK. W lipcu 1985 roku zdobył uprawnienia przewodnika po Puszczy Białowieskiej. Znalazł się w trójce kandydatów, która najlepiej zdała egzamin przewodnicki. Podobnie jak jego żona Olga był aktywnym przewodnikiem. Dworakowski zasiadał we władzach białowieskiego Koła Przewodników PTTK. Pełnił w nim funkcję sekretarza, następnie przewodniczącego Komisji Rewizyjnej. W kwietniu 2011 roku ukończył XIII Centralny Kurs Znakarzy Szlaków Pieszych Nizinnych w Radomiu, zorganizowany przez Komisję Turystyki Pieszej Zarządu Głównego PTTK. Uzyskał również uprawnienia kierownika wycieczek szkolnych i obozów wędrownych. Z chęcią organizował wycieczki dla młodzieży. Od 1986 roku opiekował się Szkolnym Kołem Krajoznawczo-Turystycznym PTTK „Orlik” przy Zespole Szkół Leśnych w Białowieży.
W 1995 roku wraz z żoną założył jedno z pierwszych w Białowieży prywatnych biur turystyki, pod szyldem „Zielony Dom”. Biuro funkcjonowało przez kilka lat.
W grudniu 2009 roku podczas obchodów 50-lecia istnienia i działalności Koła Przewodników PTTK w Białowieży przygotował wystawę fotograficzną „Pół wieku na puszczańskich szlakach”, która cieszyła się dużym zainteresowaniem.
Na początku lat 90. badał mikrotoponimię Puszczy Białowieskiej. Jego pracę na ten temat zamieścił kwartalnik „Białostocczyzna” (Nr 1/1993).
Zasługi Mirosława na niwie turystyczno-krajoznawczej zostały uhonorowane: Srebrną Odznaką „Zasłużony w pracy PTTK wśród młodzieży” (1989), „Dyplomem za zasługi w upowszechnianiu turystyki i krajoznawstwa” przyznanym przez Zarząd Główny PTTK (2009) oraz Odznaką „25 lat w PTTK” nadaną przez Zarząd Oddziału PTTK w Białowieży (2009).
Dworakowski pasjonował się również sportem. Przez wiele lat prowadził sekcję sportowo-turystyczną przy Młodzieżowej Radzie Internatu ZSL. Od 1985 roku był głównym organizatorem zawodów sportowo-obronnych o puchar przechodni dowódcy Placówki WOP w Białowieży, w których brali udział również żołnierze służby czynnej i zasadniczej. Po trzech kolejnych zwycięstwach drużyna Dworakowskiego zdobyła puchar na własność. Także praca wkładana przez Mirka w przygotowywanie młodzieży do Ogólnopolskich Rajdów Szkół Leśnych przynosiła rezultaty – jego podopieczni często zajmowali pierwsze miejsce.
Konikiem Mirosława były biegi na orientację. Do ich organizacji przygotował się bardzo starannie. W 2001 roku ukończył kurs animatorów w biegu na orientację, a w następnym roku uzyskał licencję budowniczego tras w zakresie biegu oraz rowerowej jazdy na orientację. Dobrze przygotowana młodzież z białowieskiego technikum stanowiła poważną konkurencję w licznych biegach, marszach, rowerowej jeździe na orientację czy też na nartach. Uczniowie technikum należeli do polskiej reprezentacji na Mistrzostwa Europy Leśników w Biegach na Orientację. W latach 2000-2007 zdobyli 25 medali – najwięcej ze wszystkich szkół leśnych w Polsce. A Dworakowski został odznaczony Brązową Odznaką PZBnO.
Anna Kulbacka, dyrektorka Technikum Leśnego w Białowieży, wspominała: „Kiedy Mirek odszedł na emeryturę – sekcja biegów na orientację przestała mieć osiągnięcia, zabrakło kogoś, kto tak jak on swoją pasją, pracą i zaangażowaniem zaszczepiłby ten sport wśród młodzieży. Nie potrafił się z tym pogodzić i w 2009 roku podjął się odbudowania sekcji. Udało mu się. W lipcu 2011 roku młodzież ZSL w Białowieży znowu wzięła udział w Mistrzostwach Europy Leśników w Norwegii, zdobywając 8 medali: 2 złote, 2 srebrne i 4 brązowe. Był z tego dumny – do końca interesował się drużyną i snuł plany na przyszłość”.
W swoim środowisku Mirek miał opinię człowieka o rozległych zainteresowaniach i ogromnej, różnorodnej wiedzy. W najtrudniejszych sytuacjach potrafił zachować zimną krew, przyjść z pomocą i radą. Był przykładem, jacy powinni być nauczyciele i wychowawcy.
Mirosław Dworakowski odszedł 22 listopada 2011 roku, po długiej i ciężkiej chorobie. Przeżył 57 lat. Spoczywa na białowieskim cmentarzu.
Piotr Bajko
